DÖRDÜNCÜ İŞARET: Nasıl ki, hikâyede “On İki Suret”le gördük ki, hiçbir cihetle mümkün değil: Öyle bir padişahın, öyle muvakkat misafirhane gibi bir memleketi bulunsun da, müstekar ve haşmetine mazhar ve saltanat-ı uzmâsına medar diğer daimi bir memleketi bulunmasın. Öyle de, hiçbir vecihle mümkün değil ki: Bu fâni âlemin, bâki Hâlikı bunu icad etsin de, bâki bir âlemi icad etmesin? Hem mümkün değil: Şu bedi’ ve zâil kâinatın sermedî Sânii, bunu halk etsin de, müstekar ve daimi diğer bir kâinatı icad etmesin? Hem mümkün değil: Bu meşher ve meydan-ı imtihan ve tarla hükmünde olan dünyanın Hakîm ve Kadîr ve Rahîm olan Fâtırı onu yaratsın, onun bütün gayelerine mazhar olan dâr-ı ahireti halk etmesin? Bu hakikate on iki kapı ile girilir; On İki Hakikat ile o kapılar açılır. En kısa ve basitten başlarız:

   BİRİNCİ HAKİKAT: Bâb-ı rububiyet ve saltanattır ki, ism-i Rabb’in cilvesidir.

    Hiç mümkün müdür ki, şe’n-i rububiyet ve saltanat-ı ulûhiyet, bahusus böyle bir kâinatı, kemalâtını göstermek için gayet âlî gayeler ve yüksek maksatlar ile icad etsin; onun gâyât ve makasıdına karşı, iman ve ubudiyetle mukabele eden mü’minlere mükâfatı bulunmasın ve o makasıdı red ve tahkir ile mukabele eden ehl-i dalâlete mücazat etmesin?

   İKİNCİ HAKİKAT: Bâb-ı kerem ve rahmettir ki, Kerîm ve Rahîm isminin cilvesidir.

    Hiç mümkün müdür ki, gösterdiği âsâr ile nihayetsiz bir kerem ve nihayetsiz bir rahmet ve nihayetsiz bir izzet ve nihayetsiz bir gayret sahibi olan şu âlemin Rabbi, kerem ve rahmetine lâyık mükâfat, izzet ve gayretine şayeste mücazatta bulunmasın. Evet, şu dünya gidişatına bakılsa görülüyor ki,