bildirip ve görünmeyen sultan-ı zîfünun ve zîşuûna karşı marziyatı ve arzuları dairesinde teşrifat merasimini tarif etsin.

   Aynen öyle de,  وَ لِلّٰهِ الْمَثَلُ الْاَعْلٰى  ezel-ebed sultanı olan Sâni-i Zülcelâl, nihayetsiz kemalâtını ve nihayetsiz cemalini görmek ve göstermek istemiştir ki, şu âlem sarayını öyle bir tarzda yapmıştır ki, her bir mevcut pek çok dillerle Onun kemalâtını zikreder, pek çok işaretlerle cemalini gösterir, esma-i hüsnasının her bir isminde ne kadar gizli manevî defineler ve her bir ünvan-ı mukaddesesinde ne kadar mahfî letaif bulunduğunu, şu kâinat bütün mevcudatıyla gösterir. Ve öyle bir tarzda gösterir ki, bütün fünun, bütün desatiriyle, şu kitab-ı kâinatı zaman-ı Âdem’den beri mütalâa ediyor. Halbuki o kitap esma ve kemalât-ı ilâhiyeye dair ifade ettiği manaların ve gösterdiği ayetlerin öşr-ü mişarını daha okuyamamış.

   İşte şöyle bir saray-ı âlemi, kendi kemalât ve cemal-i manevîsini görmek ve göstermek için bir meşher hükmünde açan Celîl-i Zülcemal, Cemîl-i Zülcelâl, Sâni-i Zülkemalin hikmeti iktiza ediyor ki, şu âlem-i arzdaki zîşuurlara nisbeten abes ve faidesiz olmamak için, o sarayın ayetlerinin manasını birisine bildirsin. O saraydaki acaibin menbalarını ve netaicinin mahzenleri olan avalim-i ulviyede birisini gezdirsin ve bütün onların fevkine çıkarsın ve kurb-u huzuruna müşerref etsin ve ahiret âlemlerinde gezdirsin. Umum ibadına bir muallim ve saltanat-ı rububiyetine bir dellâl ve marziyat-ı ilâhiyesine bir mübelliğ ve saray-ı âlemindeki âyat-ı tekvîniyesine bir müfessir gibi, çok vazifeler ile tavzif etsin. Mucizat nişanlarıyla imtiyazını göstersin. Kur’an gibi bir ferman ile o şahsı, Zât-ı Zülcelâlin has ve sadık bir tercümanı olduğunu bildirsin.