okumakla takdir etmek ve nefsinin tuğyanından kurtulmaya çalışmak hikmetiyle, Kur’an, gayet manidar tekrar eder. Ve bu derece kuvvet ve şiddet ve tekrar ile, tehdidat-ı Kur’aniyeyi hakikatsiz tevehhüm etmekten şeytan bile kaçar. Onları dinlemeyen münkirlere Cehennem azabı ayn-ı adalettir diye gösterir. Hem meselâ, asa-yı Musa gibi çok hikmetleri ve faideleri bulunan kıssa-i Musa’nın (a.s) ve sair enbiyanın (aleyhimüsselâm) kıssalarını çok tekrarında, risalet-i Ahmediyenin (a.s.m) hakkaniyetine bütün enbiyanın nübüvvetlerini bir hüccet gösterip onların umumunu inkâr edemeyen, bu zatın risaletini hakikat noktasında inkâr edemez hikmetiyle ve herkes her vakit bütün Kur’an’ı okumaya muktedir ve muvaffak olamadığından, her bir uzun ve mutavassıt sureyi birer küçük Kur’an hükmüne getirmek için, ehemmiyetli erkân-ı imaniye gibi o kıssaları tekrar etmesi, değil israf, belki mukteza-i belâgattır. Ve hadise-i Muhammediye (a.s.m), bütün benî-Âdemin en büyük hadisesi ve kâinatın en azametli meselesi olduğunu ders vermektir.

   Evet, Kur’an’da zat-ı Ahmediyeye en büyük makam vermek ve dört erkân-ı imaniyeyi içine almakla  لَا اِلٰهَ اِلَّا اللّٰهُ‌  rüknüne denk tutulan  مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ‌  risalet-i Muhammediye (a.s.m), kâinatın en büyük hakikatı ve Zat-ı Ahmediye (a.s.m.) bütün mahlukatın en eşrefi ve hakikat-i Muhammediye (a.s.m) tabir edilen küllî şahsiyet-i maneviyesi ve makam-ı kudsîsi iki cihanın en parlak bir güneşi olduğuna ve bu harika makama liyakatine dair pek çok hüccetleri ve emareleri kat’î bir surette Risale-i Nur’da isbat edilmiş. Binden birisi şudur ki:  اَلسَّبَبُ كَالْفَاعِلِ  düsturuyla, bütün ümmetinin bütün zamanlarda işlediği hasenatın bir misli onun defter-i hasenatına girmesi ve bütün kâinatın hakikatlerini getirdiği nur ile