imtisalini iman-ı billâh ile temin eden bir cümle-i tevhidiyeyi ve imaniyeyi ve uhreviyeyi zikreder; o makamı nurlandırır, ulvîleştirir.
Risale-i Nur, ayetlerin ahirlerinde ekseriyetle gelen,
اِنَّ اللّٰهَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ
۞
اِنَّ اللّٰهَ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلٖيمٌ
۞
وَهُوَ الْعَزٖيزُ لْحَكِيمُ
۞
وَهُوَ الْعَزٖيزُ الرَّحٖيمُ
gibi tevhidi ve ahireti ifade eden fezlekelerde ve hatimelerde ne kadar yüksek bir belâgat ve meziyetler ve cezaletler ve nükteler bulunduğunu, Yirmi Beşinci Sözün İkinci Şulesinin İkinci Nurunda, o fezleke ve hatimelerinin pek çok nüktelerinden ve meziyetlerinden on tanesini beyan ederek, o hülâsalarda bir mucize-i kübra bulunduğunu muannidlere de isbat etmiş.
Evet, Kur’an o teferruat-ı şer’iye ve kavanin-i içtimaiyenin beyanı içinde, birden muhatabın nazarını yüksek ve küllî noktalara kaldırıp, sade üslubu bir ulvî üsluba ve şeriat dersinden tevhid dersine çevirerek, Kur’an’ı hem bir kitab-ı şeriat ve ahkâm ve hikmet, hem bir kitab-ı akide ve iman ve zikir ve fikir ve dua ve davet olduğunu gösterip, her makamda çok makasıd-ı irşadiye-i Kur’aniyeyi ders vermesiyle, Mekkiye ayetlerin tarz-ı belâgatlarından ayrı ve parlak mucizane bir cezalet izhar eder. Bazen iki kelimede, meselâ رَبُّ الْعَالَمٖينَ ve رَبُّكَ de, رَبُّكَ tabiriyle ehadiyeti ve رَبُّ الْعَالَمٖينَ ile vahidiyeti bildirir. Ehadiyet içinde vahidiyeti ifade eder.
