Hem, edebiyatça en ileri bulunan Arap edipleri —şimdiye kadar müslüman olmayanlar— muarazaya pek çok muhtaç oldukları halde, Kur’an’ın i’cazından yedi büyük vechi varken, yalnız bir tek vechi olan belâgatının tek bir sûresinin mislini getirmekten istinkâfları ve şimdiye kadar gelen ve muaraza ile şöhret kazanmak isteyen meşhur beliğlerin ve dâhi âlimlerin onun hiç bir vech-i i’cazına karşı çıkamamaları ve âcizane sükût etmeleri; Kur’an, mucize ve tâkat-ı beşerin fevkinde olduğuna bir imzadır.

   Evet, bir kelâm, “Kimden gelmiş ve kime gelmiş ve ne için?” denilmesiyle kıymeti ve ulviyeti ve belâgatı tezahür etmesi noktasından, Kur’an’ın misli olamaz ve ona yetişilemez. Çünkü, Kur’an bütün âlemlerin Rabbi ve bütün kâinatın Hâlikının hitabı ve konuşması ve hiç bir cihette taklidi ve tasannuu ihsas edecek bir emare bulunmayan bir mükâlemesi ve bütün insanların, belki bütün mahlukatın namına mebus ve nev-i beşerin en meşhur ve namdar muhatabı bulunan ve o muhatabın kuvvet ve vüs’at-i imanı koca İslâmiyeti tereşşuh edip, sahibini kab-ı kavseyn makamına çıkararak, muhatab-ı samedaniyeye mazhariyetle nüzul eden ve saadet-i dâreyne dair ve hilkat-ı kâinatın neticelerine ve ondaki rabbanî maksatlara ait mesaili ve o muhatabın bütün hakaik-ı İslâmiyeyi taşıyan en yüksek ve en geniş olan imanını beyan ve izah eden ve koca kâinatın bir harita, bir saat, bir hane gibi her tarafını gösterip, çevirip onları yapan sanatkârı tavrıyla ifade ve talim eden Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyanın elbette mislini getirmek mümkün değildir ve derece-i i’cazına yetişilmez.

   Hem, Kur’an’ı tefsir eden ve bir kısmı otuz kırk, hatta yetmiş cild olarak birer tefsir yazan yüksek zekâlı müdakkik binler mütefennin ulemanın senetleri ve delilleriyle beyan ettikleri Kur’an’daki hadsiz meziyetleri ve nükteleri ve hasiyetleri ve sırları ve âli manaları ve umur-u gaybiyenin her nev’inden kesretli gaybî ihbarları izhar ve isbat etmeleri ve bilhassa