Hâlik-ı Zülcelâlini tesbih ve tevhid etmekle beraber; her bir ağacı, yaprak ve çiçek ve meyvelerin kelimatıyla, yine tesbih edip birliğine şehadet eder. Öyle de, en küçük mahluk, en cüz’î bir masnu, küçüklüğü ve cüz’iyetiyle beraber, taşıdığı nakışlar ve keyfiyetler işaretiyle pek çok esma-i külliyeyi göstermek ile Müsemma-i Zülcelâli tesbih edip vahdaniyetine şehadet eder. İşte, bütün kâinat birden, bir lisan ile, müttefikan Hâlik-ı Zülcelâlini tesbih edip, vahdaniyetine şehadet ederek, kendilerine göre muvazzaf oldukları vazife-i ubudiyeti kemal-i itaatle yerine getirdikleri halde, şu kâinatın hülâsası ve neticesi ve nazdar bir halifesi ve nazenin bir meyvesi olan insan, bütün bunların aksine, zıddına olarak, ettikleri küfür ve şirkin ne kadar çirkin düşüp, ne derece cezaya şâyeste olduğunu ifade edip, bütün bütün ye’se düşürmemek için; hem şunun gibi nihayetsiz bir cinayete, hadsiz çirkin bir isyana Kahhar-ı Zülcelâl nasıl meydan verip, kâinatı başlarına harap etmediğinin hikmetini göstermek için,  اِنَّهُ كَانَ حَلٖيمًا غَفُورًا  der. O hatime ile hikmet-i imhali gösterip, bir rica kapısı açık bırakır.

   İşte şu on işarat-ı i’caziyeden anla ki, ayetlerin hatimelerindeki fezlekelerde, çok reşahat-ı hidayetiyle beraber çok lemeat-ı i’caziye vardır ki, büleğaların en büyük dâhileri şu bedi’ üsluplara karşı kemal-i hayret ve istihsanlarından, parmağını ısırmış, dudağını dişlemiş,  مَا هٰذَا كَلَامُ بَشَرٍ  demiş;  اِنْ هُوَ اِلَّا وَحْىٌ يُوحَى  ’ya hakkalyakîn olarak iman etmişler. Demek bazı ayette, bütün mezkûr işaratla beraber, bahsimize girmeyen çok