İşte şu hadise-i cüz’iye olan “Melâikeleri kanatlarla teçhiz etmek” tabiriyle gayet küllî ve umumi bir azamet-i kudretin destgâhına işaret ederek,  اِنَّ اللّٰهَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ   fezlekesiyle tahkik edip, tesbit eder.

   Onuncu Nükte-i Belâgat: Kâh oluyor, ayet, insanın isyankârane amellerini zikreder, şedit bir tehdit ile zecreder. Sonra şiddet-i tehdit, ye’se ve ümitsizliğe atmamak için rahmetine işaret eden bir kısım esma ile hatime verir, teselli eder. Meselâ,

قُلْ لَوْ كَانَ مَعَهُٓ اٰلِهَةٌ كَمَا يَقُولُونَ اِذًا لَابْتَغَوْا اِلٰى ذِى الْعَرْشِ سَبٖيلًا ۞ سُبْحَانَهُ وَتَعَالٰى عَمَّا يَقُولُونَ عُلُوًّا كَبٖيرًا ۞ تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰوَاتُ السَّبْعُ وَالْاَرْضُ وَمَنْ فٖيهِنَّ وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ وَ لٰكِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبٖيحَهُمْ اِنَّهُ كَانَ حَلٖيمًا غَفُورًا

   İşte şu ayet der ki: “De; eğer dediğiniz gibi mülkünde şeriki olsaydı, elbette arş-ı rububiyetine el uzatıp müdahele eseri görünecek bir derecede bir intizamsızlık olacaktı. Halbuki, yedi tabaka semavattan tâ hurdebinî zîhayatlara kadar her bir mahluk, küllî olsun cüz’î olsun, küçük olsun büyük olsun, mazhar olduğu bütün isimlerin cilve ve nakışları dilleriyle o esma-i hüsnanın Müsemma-i Zülcelâlini tesbih edip, şerik ve nazirden tenzih ediyorlar.” Evet, nasıl ki sema, güneşler, yıldızlar denilen nur-efşan kelimatıyla, hikmet ve intizamıyla Onu takdis ediyor, vahdetine şehadet ediyor; ve cevv-i hava dahi, bulutların sesiyle, berk ve ra’d ve katrelerin kelimatıyla Onu tesbih ve takdis ve vahdaniyetine şehadet eder; öyle de zemin, hayvanat ve nebatat ve mevcudat denilen hayattar kelimatıyla