İKİNCİ NÜKTE: İbadetin manası şudur ki: Dergâh-ı ilâhîde abd, kendi kusurunu ve acz ve fakrını görüp kemal-i rububiyetin ve kudret-i samedaniyenin ve rahmet-i ilâhiyenin önünde hayret ve muhabbetle secde etmektir. Yani, rububiyetin saltanatı, nasılki ubudiyeti ve itaati ister. Rububiyetin kudsiyeti, paklığı dahi ister ki, abd, kendi kusurunu görüp istiğfar ile ve Rabbini bütün nekaisten pâk ve müberra ve ehl-i dalâletin efkâr-ı bâtılasından münezzeh ve muallâ ve kâinatın bütün kusuratından mukaddes ve muarra olduğunu, tesbih ile sübhanallah ile ilân etsin.

   Hem de rububiyetin kemal-i kudreti dahi ister ki, abd, kendi zaafını ve mahlûkatın aczini görmekle kudret-i samedaniyenin azamet-i âsârına karşı istihsan ve hayret içinde Allahu ekber deyip, huzû ile rükûa gidip, Ona iltica ve tevekkül etsin.

   Hem, rububiyetin nihayetsiz hazine-i rahmeti de ister ki, abd, kendi ihtiyacını ve bütün mahlûkatın fakr ve ihtiyacatını sual ve dua lisanıyla izhar ve Rabbinin ihsan ve in’amatını şükür ve senâ ile ve elhamdülillâh ile ilân etsin. Demek, namazın ef’al ve akvali bu manaları tazammun ediyor ve bunlar için taraf-ı ilâhîden vaz’edilmişler.

     ÜÇÜNCÜ NÜKTE: Nasıl ki insan, şu âlem-i kebirin bir misal-i musağğarıdır ve Fatiha-i Şerife, şu Kur’an-ı Azîmüşşanın bir timsal-i münevveridir. Namaz dahi bütün ibadatın envaını şamil bir fihriste-i nuraniyedir ve bütün esnâf-ı mahlûkatın elvan-ı ibadetlerine işaret eden bir harita-i kudsiyedir.

     DÖRDÜNCÜ NÜKTE: Nasıl ki haftalık bir saatin saniye ve dakika ve saat ve günlerini sayan milleri birbirine bakarlar, birbirinin misalidirler ve birbirinin hükmünü alırlar. Öyle de, Cenab-ı Hakkın bir saat-ı kübrası olan