Koca ağacı idare eden, o ağacın meyvesine ehemmiyet vermeyip başkasına mal eder mi? Bütün ağacın neticesini terk etmekle, bütün eczasıyla hikmetle yoğrulmuş hilkat şeceresini abes ve beyhude yapar mı zannederseniz?” Der: “Haşirde sizi ihya edecek Zat, öyle bir Zattır ki, bütün kâinat Ona emirber nefer hükmündedir. Emr-i  كُنْ فَيَكُونُ  ’e karşı kemal-i inkıyad ile serfüru eder. Bir baharı halk etmek, bir çiçek kadar Ona ehven gelir. Bütün hayvanatı icad etmek, bir sinek icadı kadar kudretine kolay gelir bir Zattır. Öyle bir Zata karşı,  مَنْ يُحْيِى الْعِظَامَ  deyip, kudretine karşı taciz ile meydan okunmaz.” Sonra,  فَسُبْحَانَ الَّذٖى بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْءٍ  tabiriyle, “Her şeyin dizgini elinde, her şeyin anahtarı yanında, gece ve gündüzü, kış ve yazı bir kitap sahifeleri gibi kolayca çevirir, dünya ve ahireti iki menzil gibi bunu kapar onu açar bir Kadîr-i Zülcelâldir.” Madem böyledir, bütün delâilin neticesi olarak,  وَ اِلَيْهِ تُرْجَعُونَ  yani, “Kabirden sizi ihya edip, haşre getirip, huzur-u kibriyasında hesabınızı görecektir.”

   İşte şu ayetler, haşrin kabulüne zihni müheyya etti. Kalbi de hazır etti. Çünkü, nezâirini, dünyevi ef’al ile de gösterdi.

   Hem kâh oluyor ki, ef’al-i uhreviyesini öyle bir tarzda zikreder ki, dünyevi nezairlerini ihsas etsin; tâ istib’ad ve inkâra meydan kalmasın. Meselâ,  اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ

(ilâ ahir) ve  اِذَا السَّمَٓاءُ انْفَطَرَتْ  (ilâ ahir) ve  اِذَا السَّمَٓاءُ انْشَقَّتْ  İşte şu surelerde kıyamet ve haşirdeki inkılâbat-ı azimeyi