silsile-i enbiyayı silsilenize rabt edip silsilenizi nev-i beşer içinde bütün silsilenin serdarı, hanedanınızı ulûm-u ilâhiye ve hikmet-i rabbaniyeye bir hücre-i talim ve hidayet suretinde getirip, o ilim ve hikmetle dünyanın saadetkârane saltanatını ahiretin saadet-i ebediyesiyle sizde birleştirmek, seni ilim ve hikmetle Mısır’a hem aziz bir reis, hem âli bir nebi, hem hakîm bir mürşid etmek olan nimet-i ilâhiyeyi zikir ve tâdad edip, ilim ve hikmet ile, onu, âba ve ecdadını mümtaz ettiğini zikrediyor. Sonra, “Senin Rabbin, Alîm ve Hakîmdir.” der. “Onun rububiyeti ve hikmeti iktiza eder ki, seni ve âba ve ecdadını Alîm, Hakîm ismine mazhar etsin.” İşte o mufassal nimetleri, şu fezleke ile icmal eder.

   Hem meselâ,  قُلِ اللّٰهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِى الْمُلْكَ مَنْ تَشَٓاءُ

   İşte şu ayet, Cenab-ı Hakkın nev-i beşerin hayat-ı içtimaiyesindeki tasarrufatını şöyle gösteriyor ki: İzzet ve zillet, fakr ve servet doğrudan doğruya Cenab-ı Hakkın meşietine ve iradesine bağlıdır. Demek, “Kesret-i tabakatın en dağınık tasarrufatına kadar meşiet ve takdir-i ilâhiye iledir, tesadüf karışamaz.” Şu hükmü verdikten sonra, insaniyet hayatında en mühim iş, onun rızkıdır. Şu ayet, beşerin rızkını doğrudan doğruya Rezzâk-ı Hakikînin hazine-i rahmetinden gönderdiğini bir iki mukaddime ile isbat eder. Şöyle ki:

   Der: “Rızkınız, yerin hayatına bağlıdır. Yerin dirilmesi ise, bahara bakar. Bahar ise, şems ve kameri teshir eden gece ve gündüzü çeviren Zatın elindedir. Öyle ise, bir elmayı bir adama hakiki rızık olarak vermek, bütün yeryüzünü bütün meyvelerle dolduran O zat verebilir. Ve O, ona hakiki Rezzak olur.” Sonra da,  وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشَٓاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ  der. Bu cümlede, o tafsilâtlı fiilleri icmal ve isbat eder. Yani, size “Hesapsız rızık veren Odur ki, bu fiilleri yapar.”