küfvü, şebihi, misli, misali, mesîli yoktur. Yalnız ef’alinde, şuununda teşbihi ifade eden mesel var.  وَ لِلّٰهِ الْمَثَلُ الْاَعْلٰى  Bu tabakata, ârifîn tabakası, ehl-i aşk tabakası, sıddıkîn tabakası gibi ayrı ayrı hisse sahiplerini kıyas edebilirsin.

   İkinci Misal: Meselâ,  مَا كَانَ مُحَمَّدٌ اَبَٓا اَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ

   Tabaka-i ulânın şundan hisse-i fehmi şudur ki: Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın hizmetkârı veya “veledim” hitabına mazhar olan Zeyd*, izzetli zevcesini kendine küfuv bulmadığı için tatlik etmiş; Allah’ın emriyle Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm almış. Ayet der: “Peygamber size evlâdım dese, risalet cihetiyle söyler. Şahsiyet itibariyle pederiniz değil ki, aldığı kadınlar ona münasip düşmesin.”

   İkinci tabakanın hisse-i fehmi şudur ki: Bir büyük âmir, raiyetine pederane şefkatle bakar. Eğer o âmir, zâhir ve bâtın bir padişah-ı ruhanî olsa, o vakit merhameti pederin yüz defa şefkatinden ileri gittiğinden, o raiyetin efradı, onun hakiki evlâdı gibi ona peder nazarıyla bakarlar. Peder nazarı, zevc nazarına inkılâb edemediğinden, kız nazarı da zevce nazarına kolayca değişmediğinden, efkâr-ı ammede Peygamber (a.s.m), mü’minlerin kızlarını alması şu sırra uygun gelmediğinden, Kur’an der: “Peygamber (a.s.m), merhamet-i ilâhiye nazarıyla size şefkat eder, pederane muamele yapar. Risalet namına siz onun evlâdı gibisiniz; fakat şahsiyet-i insaniyet itibariyle pederiniz değildir ki, sizden zevce alması münasip düşmesin.”

   Üçüncü kısım şöyle fehmeder ki: Peygamber’e (a.s.m) intisap edip onun kemalâtına istinad ederek, onun pederane şefkatine itimad edip kusur ve hatiat etmemelisiniz.” demektir. Evet, çoklar var ki, büyüklerine ve mürşidlerine itimat edip, tenbellik eder. Hatta, bazen, “Namazımız kılınmış.” der. –Bir kısım Aleviler gibi–