âyat ve delâil-i vahdaniyet silselesini teşkil eden silsile-i hilkat-i kâinatın mebde ve müntehasını zikir ile, o ikinci silsileyi gösterir; birinci silseleyi okutturuyor. Evet, bir Sâni-i Hakîme şehadet eden sahaif-i âlemin birinci derecesi, semavat ve arzın asl-ı hilkatleridir; sonra gökleri yıldızlarıyla tezyin ile zeminin zîhayatlarla şenlendirilmesi, sonra güneş ve ayın teshiriyle mevsimlerin değişmesi, sonra gece ve gündüzün ihtilâf ve deveranı içindeki silsile-i şuunattır. Daha gele gele tâ kesretin en ziyade intişar ettiği mahal olan simaların ve seslerin hususiyetlerine ve imtiyazlarına ve teşahhuslarına kadar; madem ki, en ziyade intizamdan uzak ve tesadüfün karışmasına maruz olan fertlerin simalarındaki teşahhusatta hayret verici bir intizam-ı hakîmane bulunsa, üzerinde gayet sanatkâr bir Hakîmin kalemi işlediği gösterilse, elbette intizamları zâhir olan sair sahifeler kendi kendine anlaşılır; Nakkaşını gösterir. Hem madem, koca semavat ve arzın asl-ı hilkatinde eser-i sanat ve hikmet görünüyor; elbette kâinat sarayının binasında temel taşı olarak gökleri ve zemini hikmetle koyan bir Sâniin sair eczalarında eser-i sanatı, nakş-ı hikmeti pek çok zâhirdir. İşte şu ayet, hafiyi izhar, zâhiriyi ihfa ederek gayet güzel bir îcaz yapmış.

   Elhak,  فَسُبْحَانَ اللّٰهِ حٖينَ تُمْسُونَ  ’den tut, tâ

    وَلَهُ الْمَثَلُ الْاَعْلٰى فِى السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَهُوَ الْعَزٖيزُ الْحَكٖيمُ  ’e kadar altı defa  وَمِنْ اٰيَاتِهٖ وَمِنْ اٰيَاتِهٖ  ile başlayan silsile-i berâhin, bir silsile-i cevahirdir, bir silsile-i nurdur, bir silsile-i i’cazdır, bir silsile-i îcaz-ı i’cazîdir.