Başta diyor: Ahkâm-ı ilâhiyeyi tebliğ et. Sen kâhin değilsin. Zira, kâhinin sözleri karışık ve tahminidir; seninki, hak ve yakînîdir. Mecnun olamazsın; düşmanın dahi senin kemal-i aklına şehadet eder. 

     اَمْ يَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهٖ رَيْبَ الْمَنُونِ  Âyâ, acaba muhakemesiz âmi kâfirler gibi, sana şair mi diyorlar? Senin helâketini mi bekliyorlar? Sen, de: “Bekleyiniz, ben de bekliyorum.” Senin parlak, büyük hakikatlerin, şiirin hayalâtından münezzeh ve tezyinatından müstağnidir.

     اَمْ تَاْمُرُهُمْ اَحْلَامُهُمْ بِهٰذَا  Yahut, acaba akıllarına güvenen akılsız feylesoflar gibi, “Aklımız bize yeter.” deyip sana ittibadan istinkâf mı ederler? Halbuki, akıl ise sana ittibaı emreder. Çünkü, bütün dediğin makuldür; fakat akıl kendi başıyla ona yetişemez.

     اَمْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ   Yahut, inkârlarına sebep, taği zalimler gibi, Hakka serfüru etmemeleri midir? Halbuki, mütecebbir zalimlerin rüesaları olan Firavunların, Nemrudların akıbetleri malumdur.

     اَمْ يَقُولُونَ تَقَوَّلَهُ بَلْ لَا يُؤْمِنُونَ  Veyahut yalancı, vicdansız münafıklar gibi, “Kur’an, senin sözlerindir” diye seni ittiham mı ediyorlar? Halbuki, tâ şimdiye kadar Muhammedü’l-Emin diyerek içlerinde seni en doğru sözlü biliyorlardı. Demek, onların imana niyetleri yoktur. Yoksa, Kur’an’ın, âsar-ı beşeriye içinde bir nazirini bulsunlar. 

     اَمْ خُلِقُوا مِنْ غَيْرِ شَىْءٍ  Veyahut, kâinatı abes ve gayesiz itikad eden felâsife-i abesiyyun gibi, kendilerini başıboş, hikmetsiz, gayesiz, vazifesiz, hâliksız mı zannediyorlar? Acaba gözleri kör olmuş, görmüyorlar mı ki, kâinat baştan aşağıya kadar hikmetlerle müzeyyen ve gayelerle müsmirdir; ve