Altıncısı:  مَيْتًا  kelâmıyla der: “Vicdanınız nerede, fıtratınız bozulmuş mu ki, en muhterem bir halde bir kardeşine karşı etini yemek gibi en müstekreh bir iş yapılıyor.” Demek, zemm ve gıybet aklen, kalben ve insaniyeten ve vicdanen ve fıtraten ve asabiyeten ve milliyeten mezmumdur. İşte bak; nasıl ki şu ayet, îcazkârane, altı mertebe, zemmi zemmetmekle i’cazkârane altı derece o cürümden zecreder.

   Makam-ı isbatta, binler misallerinden, meselâ,

كَيْفَ يُحْيِى الْاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا اِنَّ ذٰلِكَ لَمُحْيِى الْمَوْتٰى   وَهُوَ عَلٰى كُلِّ شَىْءٍ قَدٖيرٌ

’de, haşri isbat ve istib’adı izale için öyle bir tarzda beyan eder ki, fevkinde isbat olmaz. Şöyle ki: Onuncu Sözün Dokuzuncu Hakikatında, Yirmi İkinci Sözün Beşinci Lem’asında isbat ve izah edildiği gibi, “Her bahar mevsiminde ihya-yı arz keyfiyetinde üç yüz bin tarzda haşrin numunelerini nihayet derecede girift, birbirine karıştırdığı halde nihayet derecede intizam ve temyiz ile nazar-ı beşere gösteriyor ki, “Bunları böyle yapan Zata, haşir ve kıyamet ağır olamaz.” der. Hem, zeminin sahifesinde yüz binler envaı, beraber birbiri içinde kalem-i kudretiyle hatasız, kusursuz yazmak, bir tek Vahid-i Ehadin sikkesi olduğundan, şu ayetle, güneş gibi vahdaniyeti isbat etmekle beraber, güneşin tulu ve gurubu gibi kolay ve kat’î, kıyamet ve haşri gösterir. İşte,  كَيْفَ  lâfzındaki keyfiyet noktasında şu hakikati gösterdiği gibi, çok surelerde tafsil ile zikreder.