Bir bedevi,  فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ  kelâmını işittiği anda secdeye gitti.

    Ona dediler: “Müslüman mı oldun?”

   “Yok, ” dedi. “Ben şu kelâmın belâgatına secde ediyorum.”

   Dördüncü Nokta: Lâfzındaki fesahat-ı harikasıdır. Evet, Kur’an manen üslub-u beyan cihetiyle fevkalâde beliğ olduğu gibi, lâfzında gayet selis bir fesahati vardır. Fesahatin kat’î vücuduna, usandırmaması delildir ve fesahatin hikmetine fenn-i beyan ve maanînîn dâhi ulemasının şehadetleri bir bürhan-ı bâhirdir. Evet, binler defa tekrar edilse usandırmıyor, belki lezzet veriyor. Küçük, basit bir çocuğun hafızasına ağır gelmiyor; hıfzedebilir. En hastalıklı, az bir sözden müteezzi olan bir kulağa nahoş gelmiyor, hoş geliyor. Sekeratta olanın damağına şerbet gibi oluyor, zemzeme-i Kur’an onun kulağında ve dimağında aynen ağzında ve damağında mâ-i zemzem gibi leziz geliyor.

   Usandırmamasının sırr-ı hikmeti şudur ki: Kur’an, kulûba kut ve gıda ve ukule kuvvet ve gınâdır ve ruha mâ ve ziya ve nüfusa deva ve şifa olduğundan, usandırmaz. Her gün ekmek yeriz, usanmayız. Fakat, en güzel bir meyveyi her gün yesek, usandıracak. Demek, Kur’an, hak ve hakikat ve sıdk ve hidayet ve harika bir fesahat olduğundandır ki, usandırmıyor. Daima gençliğini muhafaza ettiği gibi, taravetini, halâvetini de muhafaza ediyor. Hatta Kureyş*in rüesasından müdakkik bir beliğ, müşrikler tarafından, Kur’an’ı dinlemek için gitmiş. Dinlemiş, dönmüş, demiş ki: “Şu kelâmın öyle bir halâveti ve taraveti var ki, kelâm-ı beşere benzemez. Ben şairleri, kâhinleri biliyorum. Bu, onların hiç sözlerine benzemez. Olsa olsa etbaımızı kandırmak için sihir demeliyiz.” İşte, Kur’an-ı Hakîmin en muannid düşmanları bile fesahatinden hayran oluyorlar.