Haddimizin ve takatimizin fevkinde olan esrara girişmeyeceğiz.

   ÜÇÜNCÜ DAL: Kıyamet alâmetlerinden ve ahirzaman vukuatından ve bazı a’mâlin fazilet ve sevaplarından bahseden ehadis-i şerife güzelce anlaşılmadığından, akıllarına güvenen bir kısım ehl-i ilim, onların bir kısmına zaif veya mevzu demişler. İmanı zaif ve enaniyeti kavi bir kısım da, inkâra kadar gitmişler. Şimdi tafsile girişmeyeceğiz. Yalnız, “On İki Asl”ı beyan ederiz.

   Birinci Asıl: Yirminci Sözün ahirindeki sual ve cevapta izah ettiğimiz meseledir. İcmali şudur ki:

   Din bir imtihandır, bir tecrübedir; ervah-ı âliyeyi, ervah-ı sâfileden tefrik eder. Öyle ise, ileride herkese göz ile görülecek vukuatı öyle bir tarzda bahsedecek ki, ne bütün bütün meçhul kalsın, ne de bedihi olup, herkes ister istemez tasdike mecbur kalsın. Akla kapı açacak, ihtiyarı elinden almayacak. Zira, eğer tamamen bedahet derecesinde bir alâmet-i kıyamet görülse, herkes tasdike muztar olsa, o vakit kömür gibi bir istidat, elmas gibi bir istidat ile beraber kalır. Sırr-ı teklif ve netice-i imtihan zayi olur. İşte bunun için Mehdi ve Süfyan meseleleri gibi çok meselelerde, çok ihtilâf olmuş. Hem, rivayat dahi çok muhteliftir; birbirine zıt hükümler olmuş.

   İkinci Asıl: Mesail-i İslâmiyenin tabakatı vardır; biri bürhan-ı kat’î istese, diğeri bir zann-ı galibî ile iktifa eder, başkası yalnız bir kabul-ü teslimî ve reddetmemek ister. Öyle ise, esasat-ı imaniyeden olmayan mesail-i fer’iye veya vukuat-ı zamaniyenin her birinde bir iz’an-ı yakîn ile bir bürhan-ı kat’î istenilmez. Belki, yalnız reddetmemek ve teslimiyetle ilişmemektir.

   Üçüncü Asıl: Zaman-ı sahabede, benî-İsrail ve Nasara ulemalarından çoğu İslâmiyete girdiler. Eski malumatları dahi onlarla beraber Müslüman oldu. Bazı hilâf-ı vaki malumat-ı sabıkaları, İslâmiyetin malı olarak tevehhüm edildi.