Elhasıl: Nasıl, bir kitabın her bir harfi, kendi nefsini bir harf kadar gösterip ve kendi vücuduna tek bir suretle delâlet ediyor ve kendi kâtibini on kelime ile tarif eder ve çok cihetlerle gösterir -meselâ, “Benim kâtibimin hüsn-ü hattı var. Kalemi kırmızıdır, şöyledir, böyledir” der; aynen öyle de, şu kitab-ı kebir-i âlemin her bir harfi, kendine cirmi kadar delâlet eder ve kendi sureti kadar gösterir. Fakat, Nakkaş-ı Ezelînin esmasını bir kaside kadar tarif eder ve keyfiyetleri adedince işaret parmaklarıyla o esmayı gösterir, müsemmasına şehadet eder. Demek hem kendini; hem bütün kâinatı inkâr eden safsatacı gibi bir ahmak, yine Sâni-i Zülcelâlin inkârına gitmemek gerektir.

   ALTINCI LEM’A: Hâlik-ı Zülcelâlin nasıl ki mahlukatının her bir ferdinin başında ve masnuatının her bir cüz’ünün cephesinde, ehadiyetinin sikkesini koymuştur –nasıl ki geçmiş lem’alarda bir kısmını gördün– öyle de, her bir nev’in üstünde çok sikke-i ehadiyet, her bir küll üstünde müteaddit hatem-i vahidiyet, tâ mecmu-u âlem üstünde mütenevvi turra-i vahdet, gayet parlak bir surette koymuştur. İşte pek çok sikkelerden ve hatemlerden ve turralardan, sath-ı arz sahifesinde bahar mevsiminde vaz’ edilen bir sikke, bir hatemi göstereceğiz. Şöyle ki: Nakkaş-ı Ezelî zeminin yüzünde yaz, bahar zamanında en az üç yüz bin nebatat ve hayvanatın envaını, nihayetsiz ihtilât, karışıklık içinde nihayet derecede imtiyaz ve teşhis ile ve gayet derecede intizam ve tefrik ile haşr ve neşretmesi, bahar gibi zâhir ve bâhir parlak bir sikke-i tevhiddir.

   Evet, bahar mevsiminde ölmüş arzın ihyası içinde, üç yüz bin haşrin numunelerini kemal-i intizam ile icad etmek ve arzın sahifesinde birbiri içinde üç yüz bin muhtelif envaın efradını hatasız ve sehivsiz, galâtsız, noksansız, gayet mevzun, manzum, gayet muntazam ve mükemmel bir surette yazmak, elbette nihayetsiz bir kudrete ve muhit bir ilme ve kâinatı