(Bundan yirmi beş sene kadar evvel İstanbul Boğazındaki Yuşa Tepesinde, dünyanın terkine karar verdiğim bir zamanda, bir kısım mühim dostlarım beni dünyaya, eski vaziyetime döndürmek için yanıma geldiler. Dedim: “Yarına kadar beni bırakınız; istihare edeyim.” Sabahleyin kalbime bu iki levha hutur etti. Şiire benzer, fakat şiir değiller. O mübarek hatıranın hatırı için ilişmedim. Geldiği gibi muhafaza edildi. Yirmi Üçüncü Sözün ahirine ilhak edilmiştir. Makam münasebetiyle buraya alındı.)

   BİRİNCİ LEVHA

   (Ehl-i gaflet dünyasının hakikatını tasvir eder levhadır.)

    Beni dünyaya çağırma

    Ona geldim fenâ gördüm.

    Dema gaflet hicab oldu

    Ve nur-u Hak nihan gördüm.

     Bütün eşya-yı mevcudat

     Birer fani muzır gördüm.

     Vücud desen onu giydim

     Ah! Ademdi çok belâ gördüm.

     Hayat desen onu tattım

      Azab ender azab gördüm.

    Akıl ayn-ı ikab oldu

    Bekayı bir belâ gördüm.

   Ömür ayn-ı heva oldu

   Kemal ayn-ı heba gördüm.

     Amel ayn-ı riya oldu

     Emel ayn-ı elem gördüm.

     Visal, nefs-i zeval oldu

     Devayı ayn-ı dâ’ gördüm.

     Bu envar, zulümat oldu

     Bu ahbabı yetim gördüm.

     Bu savtlar, na’y-ı mevt oldu

     Bu ahyayı mevat gördüm.

     Ulûm, evhama kalboldu

     Hikemde bin sekam gördüm.

      Lezzet, ayn-ı elem oldu

     Vücudda bin adem gördüm.

     Habib desen onu buldum

     Ah! Firakta çok elem gördüm.