etmiyor, selâsetine zarar vermiyor. Hazret-i Yunus aleyhisselâmın kıssasından mühim esasları zikreder, mütebakisini akla havale eder.

   Hem meselâ, Sure-i Yusuf’ta  فَاَرْسِلُونِ  kelimesinden  يُوسُفُ اَيُّهَا الصِّدّٖيقُ  ortasında yedi sekiz cümle, îcaz ile tayyedilmiş; hiç fehmi ihlâl etmiyor, selâsetine zarar vermiyor. Bu çeşit mucizane îcazlar Kur’an’da pek çoktur, hem pek güzeldir.

   Amma Sure-i Kaf’ın ayeti ise, ondaki îcaz pek acib ve mucizanedir. Çünkü, kâfirlerin pek müdhiş ve çok uzun ve bir günü elli bin sene olan istikbaline ve o istikbalin dehşetli inkılâbatında kâfirin başına gelecek elîm ve mühim hadisata birer birer parmak basıyor, şimşek gibi fikri onlar üstünde gezdiriyor. O pek çok uzun zamanı, hazır bir sahife gibi nazara gösterir; zikredilmeyen hadisatı hayale havale edip âlî bir selâsetle beyan eder.

وَاِذَا قُرِئَ الْقُرْاٰنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَاَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ

   İşte, ey şeytan, şimdi bir sözün daha varsa söyle.

   Şeytan der:

   “Bunlara karşı gelemem, müdafaa edemem. Fakat çok ahmaklar var, beni dinliyorlar. Ve insan suretinde çok şeytanlar var, bana yardım ediyorlar. Ve feylesoflardan çok firavunlar var, enaniyetlerini okşayan meseleleri benden ders alıyorlar, senin bu gibi sözlerin neşrine sed çekerler. Bunun için sana teslim-i silâh etmem.”