Evvelen: Âsâra bakıp, gâibane muamele suretinde, saltanat-ı rububiyetin mehasinine temâşâger makamında kendilerini gördüklerinden tekbir ve tesbih vazifesini edâ edip   الله اكبر  dediler.

   Saniyen: Esma-i kudsiye-i ilâhiyenin cilveleri olan bedâyiine ve parlak eserlerine dellâllık makamında görünmekle,  سُبْحَانَ اللهِ وَالْحَمْدُ لِلهِ  diyerek takdis ve tahmid vazifesini ifa ettiler.

   Salisen: Rahmet-i ilâhiyenin hazinelerinde iddihar edilen nimetlerini, zâhir ve bâtın duygularla tadıp anlamak makamında şükür ve sena vazifesini edaya başladılar.

   Rabian: Esma-i ilâhiyenin definelerindeki cevherleri, manevî cihazat mizanlarıyla tartıp bilmek makamında tenzih ve medih vazifesine başladılar.

   Hamisen: Mistar-ı kader üstünde kalem-i kudretiyle yazılan mektubat-ı rabbaniyeyi mütalâa makamında tefekkür ve istihsan vazifesine başladılar.

   Sadisen: Eşyanın yaradılışında ve masnuatın sanatındaki lâtif incelik ve nazenin güzellikleri temâşâ ile tenzih makamında Fâtır-ı Zülcelâl, Sâni-i Zülcemallerine muhabbet ve iştiyak vazifesine girdiler.

   Demek, kâinata ve âsâra bakıp, gâibane muamele-i ubudiyetle mezkûr makamatta mezkûr vezaifi edâ ettikten sonra, Sâni-i Hakîmin dahi muamelesine ve ef’aline bakmak derecesine çıktılar ki, hâzırane bir muamele suretinde evvelâ Hâlik-ı Zülcelâlin kendi sanatının mucizeleriyle kendini zîşuura tanıttırmasına karşı hayret içinde bir marifet ile mukabele ederek  سُبْحَانَكَ مَا عَرَفْنَاكَ حَقَّ مَعْرِفَتِكَ  dediler. “Senin tarif edicilerin, bütün masnuatındaki mucizelerindir.”