olması, güneşin inkârı, belki kâinatın ademi gibi hiçbir cihet-i imkânı var mı? Ve yüz derece muhal ve batıl olmaz mı?

   Acaba, bir sultanın, bir tek işareti yalan olmamak için, bazen bir ordu hareket edip çarpıştığı halde, o pek ciddi ve izzetli sultanın binler sözleri ve vaadleri ve tehditlerini yalan çıkarmak, hiçbir cihette kabil midir? Ve hakikatsiz olmak, mümkün müdür?

   Acaba, on üç asırda, fasılasız olarak, hadsiz ruhlara, akıllara, kalblere, nefislere hak ve hakikat dairesinde hükmeden, terbiye eden, idare eden bu manevi sultan-ı zîşanın bir tek işareti, böyle bir hakikati isbat etmeye kâfi iken, binler tasrihat ile bu hakikat-i haşriyeyi gösterip isbat ettikten sonra, o hakikati tanımayan bir echel ahmak için, Cehennem azabı lâzım gelmez mi ve ayn-ı adalet olmaz mı?

   Hem, birer zamana ve birer devre hükmeden bütün semavî suhufları ve mukaddes kitapları dahi, bütün istikbale ve umum zamanlara hükümran olan Kur’an’ın tafsilatla, izahatla, tekrar ile beyan ve isbat ettiği hakikat-i haşriyeyi asırlarına ve zamanlarına göre, o hakikati kat’i kabul ile beraber, tafsilatsız ve perdeli ve muhtasar bir surette beyan, fakat kuvvetli bir tarzda iddia ve isbatları, Kur’an’ın davasını binler imza ile tasdik ederler.

   Bu bahsin münasebetiyle, Risale-i Münacat’ın âhirinde, “iman-ı bi’l-yevmi’l-âhir” rüknüne sair rükünlerin, hususan rüsül ve kütüb’ün şehadetini münacat suretinde zikredilen pek kuvvetli ve hülâsalı ve bütün evhamları izale eden bir hüccet-i haşriye aynen buraya giriyor. Şöyle ki, Münacat’ta demiş:

   Ey Rabb-i Rahimim! Resul-i Ekreminin talimiyle ve Kur’an-ı Hakîmin dersiyle anladım ki, başta Kur’an ve Resul-i Ekrem’in olarak bütün mukaddes kitaplar ve peygamberler, bu dünyada ve her tarafta numuneleri görülen celâlli ve cemalli isimlerinin tecellileri daha parlak bir surette ebedü’l-âbadda