Lem‘eya Nehemîn

(Bila her kes vê Lem‘eyê nexwîne. Her kes nikare kêmasiyên hûr ên wehdetul-wucûdê bibîne û ne hewce ye jî.)

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

وَاِنْ مِنْ شَيْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَعَلَى اِخْوَانِكُمْ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكَاتُهُ

   Birayê min ê ezîz, sidîq, muxlis û xalis,

   Sebeba ku min ji birayê me Evdilmecîd re nameyeke cuda nenivîsî ew e ku ew nameyên ku min ji we re nivîsîn min kafî dît ku Evdilmecîd pey Xulûsî re birakî min ê hêja ye û şagirdekî min e. Her sibeh û êvarê digel Xulûsî carinan beriya wê, di duaya min de bi navê xwe hazir dibe. Ji wan nameyên ku min ji we re nivisandî serê pêşî Sebrî, paşê jî Heqî Efendî sûdê jê werdigrin. Ez ji wan re jî nameyeke cuda nanivîsim. Cenabê Heq tu ji wan re kiriye birakî mezin û bimbarek. Ji dêl min ve tu ji Evdilmecîd re binivîse bila meraq neke. Li pey Xulûsî ez wî difikirim. Bes şagirdiya xwe tam bi heqî bi cî nayîne. Ji ber wê çendê bi şexsê xwe ez jê re nanivîsim.

   Pirsa we ya yekemîn: Pirseke we ya mehrem a derbarê “Esseyyîd Muhemmed” a îmzeya cedekî we de heye.

   Birayê min, ne di destê min de ye ku ez bersiveke ilmî û tehqîqî û keşfî bidim vê. Bes min ji hevalên xwe re digot ku: “Xulûsî nedişibihe