de hatiye beyankirin, li vir emê bi kurtî du sê xalên wê di Şû‘aya Sêyemîn de jê behs bikin.    

   Belê, ji vî aliyî ve li raza qeyûmiyetê binêrin ku hemû mewcûdat ji neyînê (edemê) derxistiye û her yek ji wan di vê fezaya bêbinî de, bi raza

اَللّٰهُ الَّذِى رَفَعَ السَّمٰوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا

disekinîne û qiyam û beqa daye wan û hemûyan wisa mezherê teceliya raza qeyûmiyetê dike. Eger ev palpişt (noqteya îstînadê) nebe, tu tişt bi serê xwe nasekine. Wê di valahiyek bêhed de bigindire û di ‘edemê de têwerbe.    

   Hem wek çawa hemû mewcûdat ji hêla wicûd û qiyam û beqayên xwe ve têne spartin bo Qeyyûmê Zulcelal; qiyama wan ji wî ne. Wisa jî di keyfiyat û ehwalê mewcûdatê de serê hezaran silsileyan ‒di temsîlê de şaşî nebe‒, bi raza

وَاِلَيْهِ يُرْجَعُ اْلاَمْرُ كُلُّهُ

yê di raza qeyyûmiyetê ya ku şûna navend û stûna santrala silsileyên telefon û telgrafê ye ve girêdayî ne. Eger neyên spartin bo wê palpiştê (noqteya îstînadê) dê pêwistî bi hezaran dewr û teselsulan çêbibe ku gorî ehlê aqil ev muhal û batil e; belkî bi qasî hejmara mewcûdatî dewr û teselsulên batil pêwist dike. Wek mînak, ev tişt (wekê hifzê yan jî nûrê yan jî wicûdê yan jî rizqî) ji cihetekê ve xwe dispêre vê, ew jî ya dî ew jî wê… Here here her hal nabe ku bêdawî be, dê dawiyeke wê hebe.   

   Va ye, dûmahîka van hemû silsileyan bêguman raza qeyûmiyetê ye. Piştî fêmbûna raza qeyûmiyetê, êdî rabite û maneya wê “hevxwe­spartin”a di wan silsileyên mewhûm de namîne û radibe; her tişt rasterast li raza qeyûmiyetê dinêre.

   Şû‘aya Sêyemîn: Emê hinekî înkîşafa raza qeyyûmiyetê ya di nav xelaqiyeta îlahî û fealiyeta rebbanî de ne ku ayetên wek

كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِى شَاْنٍ

فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ

يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ

بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ

 فَانْظُرْ اِلَى آثَارِ رَحْمَتِ اللّٰهِ كَيْفَ يُحْيِى اْلاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا

îşaretî wê dikin, bi pêşgotineke duduyan de nîşan bidin.