meraqê, dema fêm nedikirana tavilê ji min dipirsîn. Min jî dema ku Elmas, Cewher, Nûr bi awayekî ku ew fêm bikin rave dikir, rengê zarokan xweş dibû û xweşik dibûn. Koleyê te jî dema min li rûyê zarokan mêze dikir, di hemûyan de cuda cuda Seîdê Nûranî didît. Dema dipirsiyan ka “Nûr kîjan e, Cewher kîjan e, Elmas kîjan e? ; “Erê Nûr xwendina vê ye. Binêre xweşikiyek te de çêbû.” Ew jî li rûyê hevdu nêrîn, bawer kirin. Ê, ka Elmas kîjan e? Nivîsandina van gotinan e. Wê demê, yanî dema we nivîsî, nivîsên we dê wek elmasan giranbuha be. Bawer kirin. “Ê Cewher çi ye? Va ye ew jî ew îman e ya ku hûn ji vê kitêbê distînin.” Hemûyan bi hev re şehde anîn. Di vê sohbetê de 3-4 saet derbas bûbûn, koleyê te ez pê nehesiyam. Min got va ye Elmas, Cewher, Nûr ev e. Bawer kirin. Hemû bi hev re li min dinêriyan û digotin “Kê ev nivîsî ye?”

Şagirtê we yê Reben

Şefîq

* * *

 Xewna Zekaî

   Vê sibê di xewna xwe de min dît ku ez li rexa deryayeke saf û zelal a mîna qeraxa Topxaneya Stenbolê me. Roniya rojê ku min zen dikir ku ya dema taştiyan (kuşluk) bû li ser wê deryaya mezin çirîsk çêdikirin. Berê min li deryayê ye. Xortek ku ji nava deryayê û ji aliyê başûrê wê ve avjenî dikir û dihat, gîsinê ku di milê wî de bû derxist qeraxê. Li wir ku me pêşwaziya hemû birayên xwe piştî texliyeyê dikir du siwar ji aliyê rojava ve, qeraxa deryayê taqîb dikirin bi çargavî dihatin. Gotin “Seyda tê!” qelebalixî ji hev dubirr bû. Ev herdu zatên esmer û mehbûb ên suwariyên zexm, nesekinîn ber bi rojhilatê ve çûn. Ku ez di mitaleya deryayê de noq bûbûm, ez hişyar bûm.

Zekaî

***