بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

   Şeveke gelek bihişmet a cejnê, ku min bi merceka endîşeya îstiqbal û pêşbîniyê, ji pencereya zîndanê li kenê mirovan ê ku ‘diviya mirov jê re bigiriya’ dinêriya; ez rewşeke ku di xiyala min înkîşaf bûyî beyan dikim. Wek çawa di sînemayê de rewşa jiyana yên berê, yên li goristanê ne xuya bû, min cenazeyên muteherik hereket dike yên di pêşrojeke nêz de bibin ehlê goristanê jî dîtin. Ez ji yên dikeniyan re giriyam. Bi yek carê ez veceniqîm û ez li ber wan ketim. Ez li aqilê xwe vegeriyam, min ji heqîqetê pirsî: “Ev xiyal çi ye?” Heqîqetê wisa got:   

   Piştî pêncî salan ji van belengazên ku bi kêf û şahiyeke tam dikenin ji pênciyên wan pênc wek kalên heftêsalî pişta wan qof bûyî, çil û pêncê wan jî wê li goristanê rizî bin. Ew rûyê wan ê xweşik, ew kena wan a keyfîn wê vegerin dijberî xwe. Li gorî qaîdeyê

كُلُّ آتٍ قَرِيبٌ

madem tişta di nêzîk de were mirov wek hatî bibîne heqîqet e, bêguman tişta te dîtî ne xiyal e.

   Madem kenê xefletkarane yê dinyayê, perdeya halê wisa bişewat ê girînak in û dûçarê mueqqet û zewalê ne; bêguman ya ku qelbê ebedperest a mirovên reben û ya ku rûhê wan ê meftûnê işqa beqayê bikenîne, kêfxweş bike muşekkîrane, huzûrkarane, bêxeflet, mesûmane ya di daîreya meşrû’ de ye û ew kêf in ên ku ji aliyê xêrê ve baqî dimînin. Ji ber vê çendê ye ku di cejnan de ji bo ku xeflet îstîla neke û berê mirovî nede nemeşrû’i di rîwayetan de terxîbên zêde yên li ser zikrê Xwedê û şukrê heye. Da ku di cejnan da nîmetên wê kêf û sirûrê vegerîne şukrê û wê nîmetê bide domkirin û zêdekirin. Çunkî şukir nîmetê zêde dike, xefletê dibe.

Seîdê Nûrsî

***