Duyemîn: Meşreba wehdetul-wucûdê, rubûbiyeta masîwayê îlahî ewqas bi tundî red dike ku heçko masîwayê înkar dike û dûyîtiyê radike. Ne ku nefsên emare tenê nebîne, belkî wicûda musteqîl a her tiştî nebîne, vî zemanî bi îstilaya fikra sirûştê û her weha ku quretî û xudbînî nefsa emare dinepixînin û ji ber ku axret û Xaliq tên ji bîr kirin.. ji vî aliyî ve hin nefsên emare hene ku dibin firewnekî biçûk û heçko nefsa xwe ji xwe re bikin îlah. Û tu ji mirovên ku di vê îstîdadê de ne re wehdeul wicûdê telqîn bikî, ‒el-iyazûbîllah‒ wê nefsa emarê wisa bide bitirkirin ku êdî serê wê nayê girtin.    

   Sêyemîn: Dibe sedema tesewirên wisa ku ne munasibî teqedus û tenezuha wucûba wicûda Zatê Zulcelal e ku ew Zatê Zulcelal ji texeyur û tebedul û tecezî û teheyuzê muqedes û mubera û muela ye û dibe sedema wê telqînata batil. Belê, yê ku behsa wehdetul-wucûdê dike; hem fikren ji erş biçe ferş, hem kaînatê li pey xwe bihêle, hem nezera xwe di erşê xweda hesir bike, ha ew kesa dikare bi awayekî îstîxraqî kaînatê tune bihesibîne û rasterast bi quweta îmanê her tiştî ji Wahidê Ehedî bibîne. Yan na, yê li pişt gerdûnê raweste û li gerdûnê binêre û li pêşiya xwe esbabî bibîne û ji erdê binêre, helbet dibe ku ew di nav esbaban de bixeniqe û bikeve lîtava tebîetê. Yê ku fikren mîna Celaledînê Romî derketî erş, dikare bibêje: Guhê xwe veke, her gotinên ku tu ji însanan dibihîzî, mîna fonoxrafên fitrî tu dikarî ji Xweda jî bibihîzî. Yan na, ew kesê ku evqas nefiriyaye jor û ji ferş ta bi erş mewcûdatê mîna neynikê nikare bibîne, tu jê re bêjî: “Guhê xwe veke, tu dikarî ji her kesî kelamê Xweda bibihîzî”, ew kesa mîna ku me‘nen ji asîmana bikeve ser erdê, dikeve nav tesewiratê batîl yê xîlafî heqîqetê.

قُلِ اللّٰهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِى خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ *

مَا للِتُّرَابِ وَلِرَبِّ اْلاَرْبَابِ سُبْحَانَ مَنْ تَقَدَّسَ عَنِ اْلاَشْبَاهِ ذَاتُهُ وَتَنَزَّهَتْ عَنْ مُشَابَهَةِ اْلاَمْثَالِ صِفَاتُهُ وَشَهِدَ عَلَى رُبُوبِيَّتِهِ آيَاتُهُ جَلَّ جَلاَلُهُ وَلاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Seîdê Nûrsî