(Ev jî xweş e)

   Dema ev cumleya

اَلْفُ اَلْفِ صَلاَةٍ وَاَلْفُ اَلْفِ سَلاَمٍ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّٰهِ

di tesbîhata nimêjê de dihate xwendin nukteyeke letîf li ber min vebû (înkîşaf bû), min ji dûr ve dît. Min nekarî hemûyê bigirta, bes hema wek îşaret ezê cumleyekê duduyan bêjim.    

   Min wisa dît: Alema şevê wekî menzîleka nûvebûyî ya dinyayê ye. Di nimêja xewtînan (eşayê) de ez ketim nava wê alemê. Ji ber ku firehbûna (înbîsat) xiyalê derî adet e û ji ber ku mahiyeta mirovî bi hemû dinyayê re pêwendîdar e, min di wê şevê de ev dinyaya qerase weke menzîlekê dît. Giyanewer û mirov ewqas biçûk bûn, biçûk bûn herwekî neyên dîtin. Bes tenê min şexsiyeta manewî ya Muhemed (s.) a ku ew şev şên dikir, unsiyet didayê û nûranî dikir bi xiyalî dît. Wek çawa dema merivek nû têkeveke odeyekê silavê dide şexsiyetên wê odeyê, min di dilê xwe de arzûyek û coşeke wisa hez kir ku bêjim “Hezaran silav ^(Haşiye) li te ya Resulellah!” Goya bi qasî hejmara hemû mirov û cinan silavê didim; yanî bi selamê, min îfade kir ku ‘min bîeta xwe ya ji wî re nû kir, memûriyeta wî qebûl kir, îtaeta wan qanûnên ku wî anîne kir, teslîmî fermanên wî bûm û wê ji êrîşa me selametê bibîne û min hemû ew cin û mirovên ku parçeyeke ji dinyaya min in û ew mexlûqên hişmend da axaftin û li ser navê her yek ji wan silavek bi wan maneyên navborî pêşkêş kir.    

   Hem wek çawa wî bi wê nûr û xelata ku aniye, dinyaya min ronîdar kiriye, dinyaya her kesê ku li vê dinyayê ye (jî) ronîdar dike û wana nîmetdar dike, ji wê xelata wî re bi awayekî spasdar got: “Hezarana silav bêne ser te.” Yanî, “Li hemberî vê qenciya te em nikarin muqabeleyê bikin, belkî em niyaz dikin ku bi qasî hejmara ehlê asîmanan rehmetên ku ji rehmeta xezîneya Afirînendeyê me tê ji te re bên û spasiyên xwe diyar dikin,” min ev mane bi xiyalî hîs kir.

   Ew Zatê Ehmed (s.) ji aliyê evdîtiya xwe ve –ji ber tewecuha xelqê bo Heqî- selata ku di maneyê rehmetê de ye dixwaze. Ji aliyê rîsaletê