Ez ricayê ji birayên xwe dikim ku:    

   Ji ber azardediliyê yan jî ji ber tengasiya rûhî yan jî ji ber muşkulpesendiyê yan jî ji ber lipeyçûna desîseyên nefs û şeytanî yan jî ji ber bêhişmendiyê bila seba gotinên xerab û sik ên ji hevalan sadir bûyî ji hev neenirin û bila nebêjin “Bi şerefa min lîstin”. Ez wan gotinên xerab didim berê xwe, hûn aciz nebin. Hezar heysiyetên min hebin, ezê fedayî muhebet û samîmiyeta navbera birayên xwe bikim.

Seîdê Nûrsî

***

   Birano!    

   Mixabin ev du sê roj in ku sîleya şefqetê ya hatî serê me bi qenaeteke qet‘î min zanî. Heta min wisa fêm kir ku îşareteke ji gelek îşaretên ayeteka ku derheqê ehlê îsyanê de hatiye, li me dinêre. Ew jî ev e:

فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ ….. اَخَذْنَاهُمْ

   Yanî: “Çi gava ku ewana ders û şîretên ku me li wan kiribûne ji bîr kirin û emel bi wan nekirin, me wana girt û mûsîbet anî serê wan.”   

   Erê, dawiya dawiyê derbarê raza îxlasê de rîsaleyek bi me hat nivîsandin. Bi rastî distûreke biratiyê ya gelek bilind û nûranî bû. Distûreke qudsî ya wisa bû ku li hember bûyer û musîbetên ku ancax bi deh hezaran hêzî dikariya bihata muqabelekirin, bi raza îxlasê bi deh mirovan muqawemetê bide kirin. Bes, mixabin, di serî de ez, me nikaribû bi wê îxtara manewî emel bikira. Bi maneya îşarî ya vê ayeta

اَخَذْنَاهُمْ

û bi tarîxa wê ya cifrî dike 1352. Bi eynê dîrokê em hatin hingaftin (girtin.) Hinek ji me, em girîftarî sîleya şefqetê bûn. Derheqê hinek ji me de, ne ku sîle; da ku bo birayên me yên ku sîle li wan ketî bibe teselî û ji wan re bibe sebeba xêrê û îstîfadeyê, ew bira hatin xistin di nav musîbetê de.    

   Erê, piştî sê mehên ku qedexe ketî ser îxtîlata min, ev sê roj in ji nû ve haya min ji rewşa daxilî ya birayên min çêbû. Di birayên min ên qet nediketin bîra min û xeyalê min û min zen dikir qey wana yên herî xalis in de hereketeke dijberî raza îxlasê çêbûbû. Ji wê min fêm kir ku maneyeke îşarî ya ayeta 

فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ ….. اَخَذْنَاهُمْ

yê ji