Ev Parçeyek e ku di Girtîgeha Eskîşehîrê de Hatiye Nivîsîn

   Birano! Gelek caran min bi awayekî ku layiqî wan e, berevaniya şagirdên Rîsaleê Nûrê kiriye. Înşelah ezê di dadgehê de bikim qîr û bêjim. Ezê hem qîmetê Rîsaleê Nûrê hem qîmetê şagirdên wê bi dinyayê bidim sehkirin. Bes ez vê hişyariyê didim we ku: “Mercê muhafezekirina qîmetê di vê berevaniya min de ew e ku ji ber devşewitîna di vê bûyerê de ye ku hûn ji Rîsaleê Nûrê neenirin û hûn ji Ustadê xwe nexeyidin û hûn -bi bahaneya azardediliyan- ji birayên xwe nefretê nekin û kêmsaiyên hev nebînin û îsnadî hev nekin.” Bes hûnê li bîra xwe bînin ku, di Rîsaleya Qederê de me îsbat kiriye ku : “Di zulma ku li serê mirovî bê de du aliyên wê hene û du hukim hene: Yek ya mirovî ye, yek ya qedera îlahî ye. Di heman bûyerê de mirov zulmê dike, bes qeder dadwer e, edaletê dike.” Di vê meseleya me de ji zulma mirovî bêtir, divê em li ser dadweriya qederê û raza hîkmeta îlahî bifikirin.   

   Erê, qederê, şagirdên Rîsaleê Nûrê vexwendin bo vê civatê. Û hîkmeta înkîşafa mucahedeya manewî, ewana sewqî medreseya Yûsûfiye ku bi rastî gelek bijan e, kir. Zulma însên û bahaneya wî bû wesîleyek. Ji ber wê çendê ji hev re nebêjin: “Min wisa nekiriba ez nedihatim girtin” û xwe ji wê gotinê muhafeze bikin.

***

(Ev parçe, parçeyeke parêziya min a dadgehê ye, çawa çêbibe ketiye vir û nehatiye derxistin û li vir maye.)

   Ez ji serokê dadgehê û ji endamên wê heqekî xwe yê girîng dixwazim, wisa ku:    

   Di vê meseleyê de şexsê min tenê ne sedema mijarê ye ku hûn min tebriye bikin û hûn heqîqeta halî min zanibin, çareser bibe. Çunkî şexsê manewiya ehlê ilm û ehlê teqwayê di vê meseleyê de di nezera