bêhnpêketî dixwin, ji dêl pîsiyê, serhev dilop dilop şirobê diniqutînin. Wan madeyên jehrîn û bêhnpêketî vediguherînin şirûbeke şêrîn û şîfabexş a wek wê gezoya ku dikeve ser pelçimên daran û bi vî awayî îsbat dikin ku ew makîneyeke îstîhaleyê ne. Nîşanî çavan didin ka çi miletek û çi êleke mezin a van ferdên biçûçik hene. Bi lîsanê hal dibêjin: “Li biçûkatiya me menêre, li mezinahiya êla me binêre û bêje ‘Subhanellah’”

***

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

   Bi îşareta ayeta kerîme ya

إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ

bi fermanê tê îcad kirin. Û gencîneyên Qudretê di ‘kaf’ û ‘nûn’ê de ne. Gelek wechên vê raza deqîq hene, çendik ji wan di Rîsaleyan de behsa wan hatiye kirin. Li vir emê wan hedîsên ku derbarê herfên Qur’anê de, xasma derbarê taybetmendiyên hurûfê muqettee yên di serê sûretan de û fezîlet û bandore wan a madî de hatine ji bo ku nêzî nezera madî ya vê sedsalê bikin, emê hewl bidin ku li ser mînakeke madî wê razê bidin fêmkirin. Wisa ku:    

   Ji boyî tedbîra mexlûqên di kureya erdê ku di şûna navendeke alemê ya manewî û qelb û qibleya gerdûnê ya Zatê Zûlcelalê ê Xwediyê Erşê Ezîm e de ye, çar erşên îlahî hene:

   Yek ji wan, erşê hifz û heyatê ye ku ax e. Mezherê îsmê Hafiz û Muhyî ye.    

   Yê Duduyan, erşê fezl û rehmetê ye ku unsura avê ye.    

   Yê Sisêyan, erşê ilim û hîkmetê ye ku unsura nûrê ye.    

   Yê Çaran, erşê emr û îradeyê ye ku unsura hewayê ye.