Lem‘eya Bîst û Heştemîn

(Beşa derbarê Kerametê Elewiye ya di serê vê Lem‘eyê de ji ber ku dê di Sikkeyê Tesdîqê Xeybî de were weşandin, li vir nehatiye danîn.)

Ev hin fiqreyên kurt in ku wê dema ez di Girtîgeha Eskîşehîrê de, axaftina bi min re hatibû qedexekirin min ji birayên pêşberî xwe re ji boyî teseliyê nivîsiye.

   Ev axaftineke xweş e ku digel Suleyman Ruşdiyê ku di sedaqetê de navdar û di pakiya qelb de mumtaz e, hatiye kirin.    

   Di demsala payîzê de, di demeke ku terhîsata mêşan nêzîk bûyî de mirovên xweperest, ji ber tacîza wan a hindik di odeya me ya girtîgehê de hin derman bi kar anîn da ku mêşan bikujin. Dilê min li ser wan gelek şewitî. Di menzela min de tayê beraşoyê hebû. Paşê di rikê wan mirovan de mêş hê zêdetir bûn. Di dema êvarê de ew çûkikên biçûçik li ser wî tayî bi awayekî birêkûpêk rêz bûbûn. Ji bo ku kincan hilawîse min ji Rûşdî re got: “Dest bi van çûkên biçûçik mede, li dereke din hilawîse.” Wî jî bi awayekî gelek cidî wisa got: “Ev ta pêwist e, bila mêş bo xwe ciheke din peyda bikin.”…werhasil… Bi munasebeta vê letîfeyê siharê behs ji heywanên biçûk ên hejmara wan zêde yên wek mêş û mûriyên vebû. Min jê re wisa got: “Ev cûreyên ku nusxeyên wan wisa zêde dibin wezîfeyên wan ên girîng hene û xudanqîmet in. Erê, kitêbek nîsbet hêjayîbûna xwe nusxeyên wê tên zêdekirin. Nexwe, cinsê mêşê jî wezîfeyeka wê ya girîng û qîmeteka wê zêde heye ku Fatirê Hekîm ew nameyên biçûçik ên qederê û nusxeyên kelîmeyên qudretê gelek zêde kirine. Belê Qur’ana Pîroz wisa dibêje;