li Kurdistanê tayîna hin şagirdan ji derve dihat. Û li hin medreseyan di hundir de dipijandin. Û ji hin aliyên din ve dişibihîn vê çîlexaneyê. Ku min jî bi bêrîkirineke xweş li vir dinêriya, ez bi xiyalî diçûm wê dema xortaniya berê û wê dema şêrîn û ez rewşên extiyariyê ji bîr dikim. Niha du nuxte kete bîra min:    Nuxteya yekem: Madem ez, bi nîsbet mehbûsan ji deh, belkî ji sîh qatî zêdetir hem zehmetiya xwe bixwe dikêşim, hem jî elemên birayên xwe yên ku ji ber pêwendiyên wan ên digel min zehmetiyê dibînin dikêşim, dîsa jî ez giliyê halê xwe nakim û ez di nav sebrê de şukrê dikim, bêguman pêwist e ew mehbûsên cesûr û berxwedêr ji yekî wekî min kal û hejar bi şûnde nemînin.    

   Nuxteya Duyemîn: Madem hin birayên me yên mehbûs ji ber keyfa saetekê ev pênc-deh sal in li vir in, digel vê çendê jî giliyê halê xwe nakin, bêguman şagirtên Nûrê ji bo ku lezet û bextewariya sedan baqî û hezaran salan bi dest bixwin, pêwistir (elzem) e ku bo xizmeta îmanê ji zehmetiya hebsa mehekê duduyan, belkî ji zehmetiya hebsa sedan mehan giliyê nekin û ji birayên xwe yên nû yên mehbûs bi şûnde nemînin.

Seîdê Nûrsî

***