Dema ez hatim vê dadgeha sêyemîn, ji ber zeîfbûn û extiyarî û nerehetiyê min nikaribû li ser lingan rawesiyama, ji ber wê ez li ser sendeliyê ku derveyî deriyê dadgehê bû rûniştim. Ji nişka ve dadger hat, hêrs bû, bi awayekî îxanetkarane got: “Çima li ser piyan nasekine”. Ez ji ber extiyariyê ji vê bêmerhemetiyê aciz bûm. Ji nişka ve min dît gelek Musilman bi şefqet û biratiyeke zêde, bi awayekî merhemetkarane dinêrin û li derdora me kom bûne û nayên belavkirin. Ji nişka ve du heqîqet hatin îxtarkirin:    

   Yekemîn: Neyarên min û neyarên Nûrê yên veşarî wisa difikirin ku eger tewecuha xelkê ya derbarê min de ku ez bixwe naxwazim, bişkînin, wê ji futûhata Nûrê re bibin asteng, ji ber hindê hinek karmendên fermî yên dilsaf xapandin û bi fikra ku şexsê min di nezera milet de pûç bikin, sewqî muameleke wisa îxanetkarane kirine. Pêşberê vê, înayeta îlahî di muqabilî xizmetê îmanê de, wek îkramekê, di berdêla wî zilamî tenê de li van sed mirovan binêre, xizmeta we teqdîr dike, şefqetkarane, bidilşewat û eleqedarane we pêşwazî dike û we bi rê dike. Heta, roja duyemîn dema ez di daîreya mustentiq (dadgerê pirsyariyê) de min bersiva pirsên dozger didan, di hewşa xonaxa hukumetê de, pêşberî pencereya dadgehê, qasî hezar hemwelatî bi eleqeyeke zêde kom bûbûn û wisa dixuyan ku bi lîsanê hal wisa dibêjin: “Vana neêşînin!” Polîsan nedikariyan wana belav bikirana. Ji qelbê min re hate îxtarkirin ku: Ev cemawer di vê serdema metirsîdar de teselliyek tam, nûreke venemir, îmaneke xurt û ji seadeta baqî re mizgîniyeke rast dixwazin û fitreten lêdigerin û her weha seh kirine ku tişta lêdigerin di Rîsaleyên Nûrê de heye ku ji ber piçek xizmeta min a bo îmanê, ji hedê min gelek zêdetir îltîfatê ji şexsê min ê negirîng re nîşan didin.    

   Heqîqeta Duyemîn: Hate îxtarkirin ku berdêla muameleyên xerab ên hinek mirovên hatî xapandin, ku bi dilreşiya “xerakirina ewleyiyê” dixwazin tehqîrkarane îxanetê bi me bikin û tewecuha xelkê bişkînin; çepikên teqdîrkarane yên bêhed ehlê heqîqetê û nifşê îstiqbalê heye.   

   Belê, li hember anarşîstiya di bin perdeya komunîstiyê de ku ji bo xerakirina ewleyiya giştî bidehşet dişixulin, şagirdên Rîsaleê Nûrê, bi hêza îmana tehqîqî, li her aliyên vî welatî wê aloziya hêwilnak disekinînin û dişkînin û ji bo ku asayîşê te’mîn bikin dixebitin ku ji şagirdên Nûrê yên li her aliyê welêt bi zêdayî ve hene, di van bîst salan de sê çar dadgehên eleqedar û zabiteyên deh parêzgehan bûyereke wan a derbarê xerakirina ewleyiyê de qeyd nekirine.