(ew kema qal) ê bifikirin. Yanî, “Xortên we yên baştirîn ew in ên di temkînê de û ji xwejêvekişîna sefahetan de dişibihin extiyaran. Û extiyarên we yên neqenctirîn ew in ên ku di sefahetê de û di xistina serê xwe ya di nav xefletê de dişibihin xortan.”
Ey xwîşk û birayên min ên extiyar û extiyare! Di hedîsa şerîf de heye ku “Extiyarê şêstsalî dema destê xwe radike bo dergahê îlahî û dua dike, rehmeta îlahî şerm dike ku destê wî vala vegerîne.” 1 Madem rehmet ji bo we evqas hurmetê digre, hûn jî ji hurmeta vê rehmetê re bi ubûdiyeta xwe hurmetê bigrin.
RICAYA ÇARDEHEMÎN: Xulaseya serê ayeta Nûriyeya Hesbiye ya ku Şû‘aya Şeşemîn e, dibêje ku: Demekê ehlê dinyayê ji ber ku ez ji her tiştî tecrîd kiribûm, ez ketibûm nava pênc çeşîdê xerîbiyan. Bi xefleteke ku ji diltengiyê dihat, bêyî ku ez li nûrên Rîsaleê Nûrê yên teselîbexş û mededbexş binêrîm, ez rastrast li dilê xwe û li giyanê xwe geriyam. Min dît ku evîneke gelek xurt a beqayê û muhebeteke dijwar a wicûdê, îştiyaqeke mezin a jiyanê û bêhêziyeke bêhed û xizaniyeke bêpayan di min de hukim dike. Halehal, fenayeke ecêb, wê bêqayê ditefîne. Di wî haletê xwe de min jî wek helbestvanekî dilşewitî gotî, got:
Dil beqaya mulkê can, Xwedê fenaya wê xwest,
Ket’me derdek bê dewa, ax ku Loqman bê xeber!
Bi awayekî bê hêvî min serê xwe da ber xwe. Ji nişka ve
حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ
li hawara min hat. Got: “Bi baldarî min bixwîne.” Min jî rojê pêncsed carî xwend. Her ku min dixwend ne ku bi ilmelyeqîn tenê, ji gelek enwarên wê yên giranbuha neh mertebeyên hesbiye bi eynelyeqîn li ber min vebûn.
Yekemîn Mertebeya Nûriyeya Hesbiye: Ew evîna beqayê ya bi min re, ne ya beqaya min e, belkî ji ber ku cilweyeke ji wan navên zatê Zulkemal û Zulcelal ê ku ew bixwe bêsebeb û bizat xwediyê kemaleke mutleq e, siyeke wê cilweyê di mahiyeta min de heye, muhbeta fitrî ya ku arastebûyiyê (mutewecihê) wucûd û kemal û beqaya wî Kamilê Mutleqê ku di fitreta min de ye, ji ber xefletê rêya xwe şaş kiribû û xwe bi sîhê ve girtibû, bûbû evîndarê beqaya neynikê
