اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَى نُورِ اْلاِيمَانِ الْمُصَوِّرِ مَا يُتَوَهَّمُ اَجَانِبَ اَعْدَاءً اَمْوَاتًا مُوَحِّشِينَ اَيْتَامًا بَاكِينَ؛ اَوِدَّاءَ اِخْوَانًا اَحْيَاءً مُونِسِينَ مُرَخَّصِينَ مَسْرُورِينَ ذَاكِرِينَ مُسَبِّحِينَ

   Yanî, “Bi xefleta ku ji bandora wê rewşa tund tê, mewcûdata gerdûnê hinek di sûretê neyar û biyanî de, ^(Haşiye) hin di sûretê cenazeyên mudhîş de, hin dî jî di sûretê sêwiyên ku ji bêxwedîtiyê digirîn de; ev dîmena tirsnak a ku bi tewehumê nîşanî nefsa min a xafil hatî dayin, bi nûra îmanê eynelyeqîn dît ku: Her yek ji wan ên ku biyanî û neyar dixuyin dost û bira ne. Û min bi nûra îmanê dît ku ew cenazeyên mudhîş, hin heyatdar û hogir in û hin jî ji wezîfeyê terxîsbûyî ne. Qêrîna wan sêwiyan jî, ji ber ku bi bi nûra îmanê min zimzima zikr û tesbîhan dîtî; ez hemdê bê hed ji Xaliqê Zulcelal re dikim ku îmana ku çavkaniya wan nîmetê bê hed e, daye min. Û li vê dinyayê ez heqê xwe dibînim ku hemû mewcûdatên di dinyaya min a taybetî ya biqasî vê dinyayê mezin bi niyet û tesewura ku di hemd û tesbîhatê îlahî de bikar bînim, madem ev heqê min e, nexwe bi lîsanê halê ê her yek ji wan mewcûdatê û bi lîsanê halê hemûyan tevda emê bibêjin:

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلىٰ نُورِ الْاِيمَانِ

   Hem ew zewqên heyatê yên ji ber wê rewşa mudhîş a xefletkarane ku daketubû payeya tunebûnê û ew emelên min ên bi temamî çûyî û ji holê rabûyî û ew xweşî û nîmetên şexsê min ên di daîreya herî teng de asê mayî, belkî mehf bûyî ji nişka ve -wek çawa me di rîsaleyên dî de bi awayekî qet‘î‘ îsbat kirine- bi nûra îmanê ew daîreya teng a li derdora qelbî ewqas fireh kir ku gerdûn xiste nava xwe û ew nîmetên di bexçeyê Xorxorê de yên hişk bûyî û tama wan çûyî li vê dinê û li axretê her yek ji wan kire sofreyeke nîmetê û tableyeke rehmetê. Ji ber ku ne ku deh cîhazên însên ên wek çav, guh û qelb bi tenê, belkî her yek ji wan sed cîhazên însên di awayê destekî dirêj de, nîsbet dereceya her bawermendî, dirêjî wan herdu sofreyên rehmetê dike û ji her aliyî ve nîmetan kom dike, hingê hem ji bo îfadeya vê heqîqeta bala û hem jî ji boyî spasiya wî nîmeta bêhed min wisa gotibû:

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَى نُورِ اْلاِيمَانِ الْمُصَوِّرِ للِدَّارَيْنِ مَمْلُوؤَتَيْنِ مِنَ النِّعْمَةِ وَالرَّحْمَةِ لِكُلِّ مُؤْمِنٍ حَقًّا يَسْتَفِيدُ مِنْهُمَا بِحَوَاسِّهِ الْكَثِيرَةِ الْمُنْكَشِفَةِ بِاِذْنِ خَالِقِهِ

   Yanî mane ev e: “Eger ji destê min were li hemberî nîmeta îmanê, ezê bi qasî hemû zerreyên laşê xwe û tijîbûna dinya û axretê hemd û şukir ji