û çipîniyên dilsojnak ên baranê û hatina bayê ya firqetnak ez bi awayekî demkî ji wê xewa kûr a xefletê hişyar kirim. Her çiqas min xwe hê extiyar nedizanî; lê yê Şerê Cîhanê dîtî extiyar e. Goya yê ku mezherê raza

يَوْمًا يَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِيبًا

bûyî, “ew rojên wisa ne ku zarokan extiyar dike”, ji vî aliyî ve ez çilsalî bûm min xwe di weziyeta heştêsalî de dît. Di wan şevên tarî û dirêj, di wê xerîbiya huzinnak û di wê rewşa xemnak de ji jiyanê û ji welêt bêhêvîtiyek hat. Min li hejarî û li tenêtiya xwe nêrî, hêviya min qut bû. Ku ez di wê rewşê de bûm, Qur’ana Pîroz di hawara min hat. Zimanê min got:

حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ

 dilê min jî giriya û got:

غَرِيبَمْ بِى كَسَمْ ضَعِيفَمْ نَاتُوَانَمْ اَلْاَمَانْ كُويَمْ عَفُوْجُويَمْ مَدَدْ خَواهَمْ زِ دَرْكَاهَتْ اِلٰهِى

   Ruhê min jî hizra dostên berê yên li welêt kir û wefata xwe ya li wê xerîbiyê xiyal kir û wek Niyaziyê Misrî got:

   Bi destşuştina ji xemê dinyayê, bi perwaziya ber bi fenayê   

   Her dem bi firînek coşane, gazî dikim dost, dost!

   Werhasil... Di wê şeva xemnak, dilsojnak, firqetnak û dirêj de zebûnî û zeîfiya min li ber dergahê îlahî bo min bûn mehdervan û wesîleyeke wisa mezin ku niha jî ez di heyretê de me. Çunkî çend rojek bi şûn de bi awayekî ku nedihat hêvîkirin (xîlafê me’mûl), ku mirov peya here qonaxa salekê ye, bi tena serê xwe û min bi Rûsî jî nedizanî min firar kir. Bi inayeta îlahî ya ku li ser zebûnî û bêhêziya min hatî, di sûreteke xarîqe de ez xilas bûm. Ta ku riya min li Varşova û Avusturya ket û hatim hetanî Stenbolê ku xilasbûna wisa bi hêsanî gelek xarîqe bûbû. Min ew gera xwe ya dûr a firarî bi awayekî wisa hêsan qedand ku merivên gelek qurnaz û wêrek û yên bi Rûsî dizanîn nedikariyana wisa muwafaq bibana. Bes rewşa wê şeva navborî ya li mizgefta ku li rexa Çemê Volgayê bû, kiribû ku ez biryareke wisa bidim ku ezê temenê xwe yê mayî di şkeftan de derbas bikim. Tevlîbûna jiyana civakî ya van mirovan êdî bes e. Min gotibû madem di dawiyê ezê bi tenê têkevim gorê, ji bo ku ez bielimim tenêtiyê, ji niha ve ezê tenêtiyê hilbijêrim. Bes, çi heyf ku gelek ehbabên cidî yên li Stenbolê,