Madem dersa herî girîng a ku Qur’ana Hekîm daye me baweriya bi axretê ye û ew bawerî jî di vê dereceyê de xurt e û di wê îmanê de rica û teseliyeke wisa heye ku sed hezar extiyarî bête şexsekî ev teseliya ku ji vê îmanê tê dikare bikeve pêşberî wê. Bêguman divê em extiyar bibêjin

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلىٰ كَمَالِ الْإِيمَانِ

û em bi extiyariya xwe kêfxweş bibin.

   RICAYA ŞEŞEMÎN: Demekê, di esareteke min a kedernak de ez ji mirovan veciniqîm, li zozanên Barlayê, li ser girê çiyayê Çamê tenê mam. Ez di tenêtiyê de li nûrekê geriyam. Şevekê, ez di odeyoka xwe ya servekirî ya li ser dareke mezin a çamê ya li ser wî girê bilind bûm. Extiyariyê hişyariya sê çar xurbetên di nav hev de da min. Wek çawa di Nameya Şeşemîn de hatiye ravekirin, wê şevê li wê dera xewle, bêdeng, tenê, dengekî bikovan ê ku ji xuşîn û hemhemeya daran dihat bandoreke zêde li hestiyariya min û li extiyariya min û li xurbeta min kir. Extiyariyê ev hişyarî da min: Roj çawa veguherî vê gora reş, dinyayê kefenê xwe yê reş li xwe kir; wisa jî ji guhê qelbê min re got ku, roja temenê te jî wê veguhere şevê, roja dinyayê jî wê veguhere şeva berzexê û havîna jiyana te jî wê veguhere şeva zivistana mirinê. Nefsa min ji mejbûrî got:   

   Erê, wek çawa ez ji welatê xwe biyanî me, ji ber ku ez ji hezkerên xwe yên ku di vî temenê xwe yê pêncî salan de ‘bi zewalê re rûbirû mayîn re’ veqetiya me û ji ber ku ez wisa mame ku li pey wan bigirîm; nexwe ev xurbeteke ku ji xurbeta welatê min bikovanantir û elîmtir e. Û extiyariyê xeber da min ku ez nêzî xurbeteke wisa dibim ku ji xurbeta bikovan a weziyeta xerîbane ya vê şevê û li vî çiyayî bikovanantir û elîmtir e. Di vê xurbetê de û di vê rewşa kovana di nav kovanê de ez li ricayekê, li nûrekê geriyam. Ji nişka ve baweriya bi Xwedê li hawara min hat. Hogiriyek (unsiyetek) wisa da min ku tenêtiya qatqatî ya ez tê de bûm hezar qatî zêde bibûya, dîsa dê ew teselî bes bûya.   

   Erê, ey birayên min ên extiyar û ey xwîşkên min ên extiyar! Madem