herî mezin û ronayiyeke herî gewre ye. Bi destxistina vê rehmetê bi wê çendê çêdibe ku yek bi îmanê întîsabî wî rehmanî bike, ferzên xwe bicî bîne û îtaeta wî bike.

   RICAYA SÊYEMÎN: Demekê ku ez ji xewa şeva xortaniyê bi sibeha extiyariyê şiyar bûm, min li xwe mêze kir, min dît ku laşê min goya bi kaş de bibeze wisa bi aliyê gorê ve diçe. Wek çawa Niyaziyê Misrî gotiye:

      Rojê kevirek bînaya ‘emrê min kete erdê    

      Xafil û bê xeber radizê can, bînaya wî bû wêran

   Cismê min ku xaniyê ruhê min e jî her roj bi ketina kuçekî kevin dibe. Û êdî ew hêvî û daxwazên min ên ku min zêde bi dinyayê ve girê didin diqetin. Min hîs kir ku dema veqetîna min a ji dost û hezkerên min ên bêhed û hesab nêzîk bûye. Ez li merhema wê birîna manewî û gelek kûr û bê derman e geriyam, min nedît. Dîsa min mîna Niyaziyê Misrî got:

    Dil beqaya mulkê can, Xwedê fenaya wê xwest,    

    Ket'me derdek bê dewa, ax ku Loqman bê xeber! ^(Haşiye)

   Wê demê ji nişka ve nûra Pêxemberê Zîşan (s.) ku lîsan, mîsal, tîmsal, delal û nûnerê merhemeta îlahî ye û her weha mehdera wî û diyariya hîdayeta ku ji însanan re aniye ye, ji wê birîna ku min zen dikir ku bê derman e re bûn melhem û tiryakeke xweş. Bêhêvîtiya min a reş veguherande ricayeke binûr.    

   Belê, ey extiyar û extiyareyên rêzdar ên ku mîna min extiyariya xwe hîs dikin! Em diçin, di hatinxapandinê de feyde tuneye. Bi çavgirtina me, me li vir nahêlin; sewqiyat heye. Bes, welatê berzexê yê ku ji ber xefletê û piçekê jî ji ber wesweseyên tarî yên ji ehlê delaletê tên, bi me xurbet û tarî xuya dikin di eslê xwe de cihê kombûna ehbaban e. Ew alemeke ku di serî de Hebîbullah (s.) ku mehdervanê me ye, cihê hevdîtina hemû dostên me ye.    

   Belê, Zatê Ehmed (s.) ku di hezar sêsed û pêncî salan de, di her salekê da sultanê sêsed û pêncî milyon însanan e, murebiyê rûhên wan e û mamosteyê aqilên wan e û mehbûbê qelbên wan e û her rojê