Xala Pêncem: Şefqet, yek ji cîlweyên rehmeta Xwedê yê herî narîn, rind, xweş û şîrîn e, efsûneke nûranî ye, ji evînê hîn tûjtir e. Mirov, bi lez, bi dilovaniye digihê rehmeta Xwedê. Çawa ku evîna mecazî û evîna dunyewî digel gelek zehmetiyan vediguhere bi eşqa heqîqî û Xweda dibîne; herweha şefqet jî -lêbelê bê muşkîlat- bi terzek kurtir û safîtir dil bi Xwedê ve girêdide.   

   Çi bav, çi dê herdu jî ji zarokên xwe biqasî dunyayê hez dikin. Kengî zarokên wan ji destê wan bête girtin -ger bextiyar bin, ji dil bawermend bin- wê rûyê xwe ji dunyayê vegerînin û Mun‘îmê heqîqî bibînin. Vêca dibêjin: “Madem dunya fanî ye, ne hêjayî eleqeya dil e.” Zarokê wan bi kû ve çûye, li hember wê derê eleqeyek qelbî çêdibe û rewşeke pir manewî digre.   

   Ehlê xeflet û delaletê, ji ber ku bê par in ji mizgînî û şahiya van pênc heqîqetan, rewşa wan çiqasî elemnak e, bi vê mînakê muqayese bikin: Pîrejinek, gava ku zarokekî xwe yê ku pir jê hez kirî di sekaratê de bibîne, û bi xeyala ebedî-dîtina dunyayê di netîceya xeflet yan delaletê de, mirinê ‘edem û fîraqa ebedî tesewir dike, û li şûna doşeka nerm axa qebrê difikire, ji xefletê yan ji delaletê, ji ber ku ceneta rehmeta Erhemur-Rahîmîn û nîmeta fîrdewsa wî nafikire, tu dikarî qiyas bikî ku çiqas huzneke me’yûsane û elemekê dikişîne.   

   Lêbelê îman û îslamiyet ku wesîla şahiya herdu aleman e, ji mu’min re dibêje ku: Xaliqê Rehîmê vî zarokê ber sekeratê, wê lawikê bêçare ji vê dunyaya qirêj derîne, wî bixe bihişta xwe. Hem wê ji te re bike mehdervan, hem jî ji te re bike ewladeke ebedî. Veqetan heta demekê ye, bila dilê nemîne pê ve. Xem neke, bêje

اَلْحُكْمُ لِلَّهِ

إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ

sebir bike.

اَلْبَاقِي هُوَ الْبَاقِي

Seîdê Nûrsî

***