Wek çawa ew kesê kêfxweş û dilşa û mizgînî jê re hatîbe û ji şahiya zêde dikene, ew kes gerdûnê kêfxweş û biken dibîne; ew merivê ku bi awayekî mutefekîrane û cidî îbadet û tesbîhê dike, wê îbadet û tesbîhata mewcûdatê ya ku heye û muheqeq e heta dereceyekê keşf bike û bibîne. Ew merivê ku bi xefletê û bi înkarê terka îbadetî kiribe, mewcûdatê, bi awayekî ku bi temamî dijberê heqîqetên wê û bi awayekî dijber û muxalif û xeta tewehum dike û ji aliyê manewî ve êrîşî huqûqên wan dike. Hem ew bênimêj, ji ber ku ne malikê xwe bi xwe ye, stemê li nefsa xwe ya ku evdekî malikê wî ye, dike. Malikê wî ji bo ku heqê wî evdê xwe ji nefsa wî ya emare bistîne bi tundî gefan lê dixwe. Hem ji ber ku ew îbadeta ku encama afirandinê ye û xayeya fitretê ye terikandiye, dikeve şûna êrîşeka di hember hîkmeta îlahî û meşîeta rebbanî de. Ji ber wê çendê cezayê dibîne.
Welhasil, yê îbadetî terk bike, hem stemê li nefsa xwe dike, -heçî nefs e, evdê Cenabê Heq e û memlûkê wî ye- hem di hember huqûqa kemalata gerdûnê de êrîşeke û zulmek e. Belê, wek çawa kufir heqareteka di hember mewcûdatê de ye, terka îbadetê jî înkareka kemalata gerdûnê ye. Hem ji ber ku êrîşeka di hember hîkmeta îlahî ye, musteheqî gefa bidehşet e û cezayê dijwar e. Va ye, Qur’ana mu‘cîzul-beyan, ji bo ku vê îstîhqaqê û wê heqîqeta navborî îfade bike, bi awayekî mu‘cîzane ew awayê îfadeyê ya dijwar hilbijartiye û bi temamî li gorî pêwistiya rewşê, ku heqîqeta belaxetê ye, mutebeqet dike.
Pirsa Duyemîn: Ew kesê ku dest ji siruştê berdayî û hatî îmanê dibêje ku: “Her mewcûd; ji her aliyî ve, di her tişta xwe û di her şe’na xwe de tabi‘ê meşîeta îlahî û qudreta rebbanî be, heqîqeteke gelek mezin e. Ji cihet mezinahiya xwe ve zêhna me vê heqîqetê ranagire. Halehal, ev mebzûliyeta (pirdayinî) bê dawî, hem hêsaniya bêhed a di afirandin û îcada tiştan de, hem hêsaniya di dereceya nîhayet a di îcada tiştan a di rêya wehdetê de, ku di burhanên me yên bihûrî de tehequq kiribû, hem hêsaniya ku di nesa Qur’anê de hatî beyan kirin ku bi ayetên
مَا خَلْقُكُمْ وَلاَ بَعْثُكُمْ اِلاَّ كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ
وَمَا اَمْرُ السَّاعَةِ اِلاَّ كَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ
yê û bi awayekî eşkere nîşan dide ku ew heqîqeta mezin meseleyeke herî meqbûl û herî maqûl e. Raz û hîkmeta vê hêsaniyê çi ye?
