delaletê de bi tawaneke ku sed qatî di bin we û di bin mesleka we re ye tên tawanbarkirin, ku ev e “Bi riya dînî dinyayê bi dest dixin û bi ilmê heqîqetê debara xwe te’mîn dikin û di riya timayî û hirsiyê de reqabetê dikin”, hûn bi tawanên wisa mudhîş re rûbirû dimînin? Çareya tekane ya vê nexweşînê ev e: Ku hûn nefsa xwe tawanbar bikin û ne ku hûn bibin alîgirê nefsa xwe, her tim bibin alîgirê hempîşeyê yê li hemberî xwe… Di navbera alimên ilmê adab û ilmê munazereyê de distûreke heqperestî û wîjdanê heye, ku ev e: “Eger yek di munazereya meseleyekê de bibe alîgirê wê çendê ku gotina wî mafdar derketiye û keyfa wî ji wê çendê re bê û ji ber ku yê hemberê neheq û şaş derketiye memnûn bibe, ew kes bê wîjdan e.” Hem wê zererê bibîne. Ji ber ku dema di munazereya meseleyekê de mafdar derbikeve, di wê munazereyê de hînî tiştekî ku nizane, nabe; belkî bi îhtimala quretiyê dibe ku zererê bibîne. Eger heq ji destê hemberî wî derkeve, zerera wê nîne û ji bilî wê ew hînî meseleyeke ku nedizaniya dibe û feydedar dibe û ji quretiya nefsê xilas dibe. Nexwe ew heqperestê ehlê wîjdanê, ji ber xatirê heqê xatirê nefsa xwe dişkîne. Heqê ji destê hemberê xwe bibîne, dîsa bi riza qebûl dike û dibe alîgirê wê û memnûn dibe.    

   Va ye, eger ehlê dîn, ehlê heqîqetê, ehlê terîqetê û ehlê ilmî vê distûrê ji xwe re bikin rêber, wê îxlasê bi dest bixin. Û wê di wezîfeyên xwe yên axretî de bi ser kevin. Û wê bi dilovaniya îlahî ji vê ketina (suqût) dilşewat û wê ji musîbeta niha xilas bibin.

سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ

***