nefs û enaniyetê bike û bi vî awayî raza

اِنْ اَجْرِىَ اِلاَّ عَلَى اللّٰه

bibîne û xwe hewceyî ucreta madî û manewî ya ji însanan tê nebîne ^(Haşiye) û bi vî awayî bigihîje raza

وَمَا عَلَى الرَّسُولِ اِلاَّ الْبَلاَغُ

ê û zanibe ku heçî husnul-qebûl û husnut-te’sîr û tewecuha însanan e bidestxistina wê wezîfeya Cenabê Heq e, îhsana wî ye û nakeve di nav wezîfeya wî ya teblîxê de û ne pêwist e jî û ne berpirsiyarî wê ye û wê demê dê di îxlasê de bi ser keve. Eger na, wê îxlasê ji dest xwe derxîne.

   SEDEMA DUYEMÎN: Hevgirtina ehlê delaletê ji zelîliya wan e; dubendiya ehlê hîdayetê ji ‘izeta wan e. Yanî, ehlê xefletê û ehlê dinyayê û ehlê delaletê ji ber ku xwe naspêrin heq û heqîqetê, hejar û zelîl in. Ji ber adîbûnê (tezelulê) xwe hewce dibînin ku hêzê bistînin. Ji ber vê hewceyiyê, bi awayekî jidil xwe bi alîkarî û hevgirtina kesên dî ve digrin. Heta, her çiqas pîşeyê wan averêtî (delalet) jî be dîsa hevgirtinê diparêzin. Heçko, di wê neheqiyê de heqperestiyekê, di wê delaletê de îxlasekê, di wê bêdîniyê de te‘esubek bêdînane, di wê nîfaqekê (gelaciyê) de wîfaqekê dikin, bi ser dikevin. Ji ber ku îxlaseke ‘ji dil û can’ welew di xerabiyê de jî be bê encam namîne. Belê, kî bi îxlas çi bixwaze wê Xwedê bidiyê. ^(Haşiye)    

   Bes ehlê hîdayet û diyanetê û ehlê ilm û terîqetê ji ber ku xwe dispêrin heq û heqîqetê û ji ber ku her yek ji wan bixwe di rêya heqê de mitaleya Rebê xwe dikin û bi alîkariya wî ewle dibin û diçin, îzeteke wan a manewî ya ji wê meslekê tê, heye. Dema bêhêzî hîs kir, ji dêl mirovan, serî li Rebê xwe dide, hawara xwe digihîne wî.