Belê wucûda rehmetê û çêbûna wê wekî rojê zahir e. Lewra, wek çawa nexşeke navendî ji pîvan û weziyetên ta û benên ku ji her aliyî ve hatî pêk tên; eynen wisa jî di daîreya mezin a vê gerdûnê de tayên ku ji cilweyên hezar û yek navên Xwedê dirêj dibin; di rûyê gerdûnê de mohreke wisa ya rehîmiyetê û neqşeke wisa ya şefqetê ya di nav sikeyê rehmetê de radiçîne û sikeyeke wisa ya rehmetê dihûne ku ji rojê geştir xwe nîşanî aqilan dide.
Belê, ew Rehmanê Zulcemal ê ku roj, heyv, enasir, maden, nebat û heywan wekî tayên kefiyê yên nexşeke mezin bi tîrêjên wan hezar û yek navan tenzîm dike û ji heyatê re dike xizmetkar û bi şefqeta gelek şêrîn û fedakarane ya hemû dêyên nebatî û heywanî şefqeta xwe nîşan dide û candaran ji jiyana însanî re musexer dike û ji wê nîgareke gelek bedew û şêrîn a rubûbiyeta îlahî û her weha girîngiya însanî nîşan dide û rehmeta xwe ya herî geş îzhar dike (belê ew Rehmanê Zulcemal) bêguman li hemberî îstîxnaya mutleqa xwe ji candar û însanên ku di nav îhtiyacê mutleq de ne re rehmeta xwe kiriye mehdervanekî meqbûl. Ey însan, eger tu însan bî bêje “Bîsmîllahîrehmanîrehîm.” Wî mehdervanî bibîne!
Belê, ya çarsed hezar taîfeyên nebat û heywanên muxtelif û cuda cuda, li ser rûyê erdê bêyî ku yekî jibîr bike, şaş bike, di tam dema xwe de, bi rêkûpêkiyeke tam û bihîkmet û înayet terbiye û îdare dike û di sîmayê kureya erdê de mohra ehediyetê datîne, bîlbedahe belkî bîlmuşahede rehmet e û heyîna wê rehmetê bi qasî heyîna mewcûdatên di sîmayê vê kureya erzê de ne qet‘î e û bi qasî jimareya wê mewcûdatê delîlên tehequqa wê hene.
Belê wek çawa li ser rûyê erdê mohreke rehmetê û sikeyeke ehediyetê heye, di sîmayê mahiyeta manewî ya însanî de jî sikeyeke wisa ya rehmetê heye ku ji sikeyê merhemetê yê di sîmayê kureya erzê de ye û ji sikeyê mezin ê rehmetê yê di sîmayê gerdûnê de ye ne kêmtir e. Heçko cami‘iyeteke ku di şûna xala nîskokê (noqteya mîhraqê) ya cilweya hezar û yek navan de ye, heye.
Ey însan, ma qet mumkin e ku; ew zatê ku ev sîma dayî te û sîkkeyeke wisa ya rehmetê û mohreke ehediyetê li sîmayî te xistî, te serberedayî berde, girîngiyê nede te, haya wî ji hereketên te nebe, vê gerdûna ku berê hemûyê li te ye ebes bihêle, dara afirandinê bike dareke ku berê wê rizî, xerabûyî û bêqîmet? Hem rehmeta xwe ya qet tu gumanan qebûl nake û ji tu aliyan ve kêmasiya wê tune û mîna
