di hember esmayê qudsî de biçûkxistin (tezyîf) e, hem bi kêmxistina qîmetê hemû mesnûatî ye, tehqîreke mezin a li hember wî mesnûatî ye. Hem her yek mewcûdat ku wezîfedarê wezîfeyeke îlahî yê di dereceya memûrekî rebbanî de be jî, lê bi wasîteya kufrê wî wezîfedarî dixe xwarê (suqût dike), di dereceya mexlûqekî camid, fanî û bêmane de nîşan dide, ji ber wê çendê di hember huqûqa mexlûqatî de dibe wek tehqîrekî.
Va ye enwaê delaletê ji ber ku li gorî dereceya xwe hindik-gelek zererê dide hîkmeta rebbanî ya di afirandina gerdûnê de û her weha zererê dide meqsedên subhanî yên di beqaya dinyayê de, ji ber wê çendê gerdûn di hember ehlê îsyan û ehlê delaletê de tê hidetê, mewcûdat aciz dibe, mexlûqat hêrs dibe.
Ey însanê reben ê ku cirm û cismê wî biçûk û guneh û stem û eyb û zenbê wî mezin! Eger tu bixwazî ji hêrsa gerdûnê, ji nefreta mexlûqatî, ji xezeba mewcûdatê rizgar bibî, va ye çareya rizgarbûnê ew e ku tu têkevî daîreya qudsî ya Qur’ana Pîroz û bibî peyrewê suneta seniyeya Resûlê Ekrem (s.).. Têkevê û bibe peyrew.
NÎŞANA DUWAZDEHEMÎN
Çar Pirs û Bersiv in.
Pirsa Pêşî: Di jiyaneke sînorkirî de, seba gunehên hindik çawa dibe ku ezabeke bêhed û hesab û dojeheke bêdawî dadwerî be?
Bersiv: Di nîşanên novbuhurî de, xasma di Nîşana Yazdeha ya pêşî de bi qet‘î hat fêmkirin ku cinayeta kufr û delaletê cînayeteke bêdawî ye, destdirêjiya huqûqa bêhed û hesab e.
Pirsa Duyemîn: Di şerîetê de hatiye gotin ku, “dojeh cezayê emelî ye, bes bihişt bi fezla îlahî ye.” Hîkmeta vê çi ye?
Bersiv: Di nîşanên derbasbûyî de xuya bû ku wek çawa însan bi cuz’ê îxtiyariya bêîcad û bi kedeke cuz’î, bi teşkîla emrê ‘edemî yan jî emrê îtîbarî û bi subûtdayinê dibe sebeba texrîbat û xirabiyên bidehşet, her weha ji ber ku nefsa wî û hewesa wî her tim meyildarê xerabî û zereran e, berpirsiyariya wan gunehan (seyyîat) ku di encama wê keda biçûk de çêbûyî, ew bixwe dikêşe. Lewra nefsa wî xwest û ew bi keda xwe bi xwe bû sebebê wê. Û şer, ji ber ku ‘edemî ye, evd bû failê wê, Xwedê Teala jî ew afirand. Bêguman berpirsiyariya wê cinayeta bêhed û hesab ew e ku musteheqê kişandina ezabeke bêdawî bibe.
Lêbelê heçî qencî û xêr in, madem wicûdî ne, kesba însanî û cuz’ê
