(Bundan yirmi beş sene kadar evvel İstanbul Boğazındaki Yuşa Tepesinde, dünyanın terkine karar verdiğim bir zamanda, bir kısım mühim dostlarım beni dünyaya, eski vaziyetime döndürmek için yanıma geldiler. Dedim: “Yarına kadar beni bırakınız; istihare edeyim.” Sabahleyin kalbime bu iki levha hutur etti. Şiire benzer, fakat şiir değiller. O mübarek hatıranın hatırı için ilişmedim. Geldiği gibi muhafaza edildi. Yirmi Üçüncü Sözün ahirine ilhak edilmiştir. Makam münasebetiyle buraya alındı.)

BİRİNCİ LEVHA

                                                 (Ehl-i gaflet dünyasının hakikatını tasvir eder levhadır.)

  Beni dünyaya çağırma                *     Ona geldim fenâ gördüm.

   Dema gaflet hicab oldu              *    Ve nur-u Hak nihan gördüm.

   Bütün eşya-yı mevcudat            *    Birer fani muzır gördüm.

   Vücud desen onu giydim           *     Ah! Ademdi çok belâ gördüm.

   Hayat desen onu tattım             *    Azab ender azab gördüm.

   Akıl ayn-ı ikab oldu                    *    Bekayı bir belâ gördüm.

   Ömür ayn-ı heva oldu               *     Kemal ayn-ı heba gördüm.

   Amel ayn-ı riya oldu                  *     Emel ayn-ı elem gördüm.

   Visal, nefs-i zeval oldu               *    Devayı ayn-ı dâ’ gördüm.

   Bu envar, zulümat oldu             *     Bu ahbabı yetim gördüm.

   Bu savtlar, na’y-ı mevt oldu      *     Bu ahyayı mevat gördüm.

   Ulûm, evhama kalboldu            *     Hikemde bin sekam gördüm.

   Lezzet, ayn-ı elem oldu              *     Vücudda bin adem gördüm.

   Habib desen onu buldum          *     Ah! Firakta çok elem gördüm.