Hem Îmamê Mucahîd, o hedîse de, Îbnê Mes’ûd ra neqil keno ke ê ecinniyan delîlêke waşte. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî darêke rê ‘emir kerd, cayê xo ra warîşte û ameye, dima hewna şiye cayê xo.¹

Ha yo, taîfeyê cinan rê, tek yew mûcîze kafî ame. Gelo merdimê ke sey nê mûcîzeyî, bi hezaran mûcîzeyan bieşnawî, û nêrî îmanî, şeytanê cinniyî ke tira vanê ²ïÛ}ÙèğÙ ^Ûw’ñåÙâÛA pÛÉ’ò ¿$ı aÛkÛkA

   ra şeytanêr nêbenî?

Nimûneyo Heştin: Sehîhê Tirmizî, bi neqla sehîhe, Hezretê Îbnê ‘Ebbas ra hebere danî ke:

Îbnê ‘Ebbasî va: Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî e’rebiyêk rê ferman kerd:

¿ÛÕÛ¿Ûï˜MÛ ¿ıı˜ ÀÛpÛè˜∆Ù ã’[Û¿ ¿Ç˜qı[˜ŸÛ Öıä˜ ã’[ıŞı ¿ÇâˆÛX˜ÉÛéı ¿ÛKÛb˜åÛZÙ ¿Ûà’ˆò ÕÛ^èÙğÙ ¿$ı

“Eke ez, vengda gilê na dare bikera, bêro mi het, ti do îman bikî gelo?” Va “Eya”. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî veng da. O gilo huşk, serê dare ra şikiya, xo eşt hetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, ame. Dima emir kerd; hewna şi cayê xo.³

Ha yo, sey nê heşt nimûneyan, gelek nimûneyî estê, bi gelek terîqan ameyê neqilkerdene. Malûm o ke gama hewt- heşt resneyî bêrê têhet, benê kendirêko pêt. No rid ra, no mûcîzeyo şecerî ke siddîqînê namdar yê sehabiyan ra,