Ferman kerd: ãÛј ÇÛÅÛ ¿ıÇ’ò WÛñ˜\Ú Öıä˜ Ã’ ÇıÅÛ
“Ti xeyrêko ey ra holêr nêwazenî gelo?” Bedewî va: “Çi yo?” Ferman kerd:
1 ¿Ûı˜ KÛb˜åÛZÛ ¿Ûı˜ ø ¿ıÇ’çÛ ¿ıºˆÛ¿$Ù ‡ÛT˜ZÛŞÙ ºÛ aÛ\ïıÅÛ ÇÛçÙ ‡Û¿Ûıˆ Û ÖÙUÛÜÛˆZ¿ pÛF˜ZÙŞÙ ‡ÛÕÛ^ÙèÇÙçÙ
Bedewî va: “Na şehadetî rê şahid çi yo?” Ferman kerd:
ã’[ıŞı ¿ÇbˆÛRÛ\ÛşÙ ¿Ç_ˆÛÜÙ\ÛşÙ
“Na dara ke kîşta nê geliyî de ya, do biba şahîde.” Îbnê ‘Umer vano ke aye dare, cayê xo ra vejiyaye, warişte, erd qelişna, amey heta hetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî. Hîrê reyî Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî aye dare şahîd nawnaye, dare zî şahidiye ro ser sidqê Ey daye. Emir kerd, hewna şiye cayê xo de ca girewte.2
Terîqê Bureyde Îbnê Hesîb-il Eslemî de bi neqla sehîhe Bureyde vano ke reyêk (seferêk) ma hetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî de biy, ‘erebêko bedewî ame. Ayetêke, yanî yew mûcîze waşt. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ferman kerd:
3|Ùј ÇıLıɘÅÛ ¿ÇbˆÛRÛ\Ûşı ÕÛ^ÙèğÙ ¿$ı ïÛZ˜pÙè⁄ı
Îşaretî yew dare kerd. Dare, xo bi hetê raşt û çepî ra çewt kerd, reyayê xo erdî ra vetî û ameye huzûrê Nebewî û va: 4¿ÛÇ_ˆÛëÛİÙ pÛÉÛñ˜ÅÛ ïÛAÕÛ^ÙèğÛ ¿$ı
Dima e’rebiyê va: “Wa şîra cayê xo.”