Muheqqîqan ra yewî vato ke no hedîse, seba ke verî nubuwwetî biyo, qabilê îrhasatî ra biyayîş reyde, hezar serrî ra pey, eynî ca de vejiyayişî hêniyê ‘Erafatî, beno ke ey hedîseyî ser o, sey kerametêk Ehmediye (‘e.s.w.)î bihesibiyo.
Ha yo, sey nê new nimûneyan, eke neway nimûneyî çin bî zî, belkî bi neway hawayê rîwayetan, mûcîzeyê maî xebere dayî. Hewt nimûneyê vernî, sey tewaturê me’newî, qet’î yî û quwetin î. Di nimûneyê peyniyî, her çend o derece terîqê înan quwetin û muteeddîd niyê, rîwayetkarê înan zaf niyê. Labelê nimûneyo heştin de, mûcîzeyê sehabiyanê ke Hezretî ‘Umerî ra ameyî rîwayetkerdiş, mûcîzeyêko bîn yê sahabiyan ameyo teyîdkerdiş û teqwiyekerdiş:
Sere de Îmamê Beyheqî û Hakîm, kitabê sehîhî Hezretî ‘Umerî ra xebere danî ke: Hezretî ‘Umerî, Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ra duaya varanî waşta. Çunke artêş zaf muhtac bi. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî destê xo hawana. Cade hewr pêser bi, varan vara, bi qasî îhtiyacê artêşî awe daye û şi.1 To vatên qey tena seba ke awe bido artêşî bibi memûr; ame, goreyê îhtiyaciye da, şi.
No hedîse, senî ke nimûneyê heştinî teyîd û qet’î îsbat keno, wina zî nê hedîseyî ser o, muheqqîqêk sey Îbnî Cewzî ke ellameyêko namdar o û teshîhî de zaf muşkîlpesend o, hetta gelek hedîsanê sehîhan ra vato mewzû û qebul nêkerdo, vano ke “No hedîse, Xezweyo Namdar ê Bedrî de qewimiyayo.2
