Hezretî Cabîr va ke: Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ferman kerd: àÛAÀı EAǘèÙgÙèÂı
“Seba destnimajgirewtişî vengda.” Ame vatiş “Awe çin a.” Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî va: “Bineyke awe bivînî.” Ma awêka zaf tayneke arde. Dima, destê xo na aye awa tayneke ser, tay çiy wendî, mi nêzana çi biy. Dima ferman kerd: ÕıÀ˜àÛA EıRÛw˜âÛéı ¿Ç\ˆÛú˜Gı
yanî “Teşto xişn ê qafîleyî biyare!” Mi rê ame ardiş; mi zî ard verê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî de rona. Ey zî destê xo kerd zere, engiştê xo akerdî. Mi zî aye awa tayneke, destê eyo mubarekî ser ro rişnayêne. Mi dî ke engiştanê eyê mubarekan ra, bi zafî awe herikiyaye, dima teşt pirr bi. Mi vengda ê ke muhtacî awe biy da. Heme ameyî, aye awe ra destnimaj girewt û şimite. Mi va: Êdî çew nêmend.” Destê xo hawana; o cefne (yanî tekne/cirne) heta ver fekî pirkerde mend.1
Ha yo, no mûcîzeyo eşkera yê Ehmediye (‘e.s.w.)î hetê me’newî ra mutewatir o. Çunke, Hezretî Cabîr, seba ke o karî de verniya hemîne de bi, qala verêne, heqê ey a; o bi nameyê pêroyî ser o îlan keno. Çunke o wext o yo ke xizmet kerdêne o zat bi; îlankerdiş, verê verkan heqê ey o. Îbnê Mesûd zî eynî rîwayetê xo de vano: “Mi dî ke engiştanê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ra, sey hêniyî awe herikiyayêne.”2 Gelo eke cemaetêk sey Enes, Cabîr, Îbnê Mesûd ke sehabiyê namdar yê siddîq ê, vajî “Ma dî”, hîç mumkîn o ke nêdîbo?
