Fexrê alemî ‘eleyhisselatu wesselamî, ke xoceyê kaînatî yo, û o Ebû Hureyre ke seba zêdebiyayîşê quwweyê hifzî, biyo mezherê duaya Nebewî, no mûcîzeyê bereketî ke xezweyêk sey Xezweyê Tebûkî de, ke gelek merdimî tede estbî, biyayîşê ey xebere dano, hetê me’newî ra, ganî henda vatişê artêşêk qet’î û quwetin bibo.
Nimûneyo Şiyêsin: Sere de Buxarî, kitabê sehîhî bi neqla qet’î beyan kenî ke:
Hezretî Ebû Hureyre veyşan biyo. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî dima şiyo û şiyê menzîlê seadetî. Ewnênî ke yew qedeha şitî, sey diyarî ameya ardişî wêra. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ferman kerd: “Vengda ehlê suffeyî bike.” Mi qelbê xo de va ke ez tena eşkena ey şitî heme bişima. Ez hîna zaf muhtaca. Labelê qey emrê Nebewî, mi ê pêser kerdî, ardî. Se ra vîşî biy. Ferman kerd: “Bide înan şimitiş!” Mi zî o şito ke qedeh de yo, yew bi yew da înan. Her yew heta ke mird bibo şimeno; ez dana ê bînî. No hawa yew bi yew ehlê suffeyî o şito safî ra şimit. Dima ferman kerd:
1 EÛ}’ñMÙ ¿ÛàÎÛA ‡Û¿Ûà˜MÛ vÛAa˜\Ûƒ˜
Mi şimit. Çende mi şimit, ferman kerd va “bişime!”. Heta mi va: Ez siwend wena bi Ey Zatê Zul- Celalî ke ti heq reyde erşawitî, ca nêmend ke ez bişima. Dima ey bi xo girewt, va “Bîsmîllah” û hemd kerd û o ke mendo şimit.2 Wa se hezar afiyet/noşîcan bo!
Ha yo, no Mûcîzeyê berektî ke sey nê şitê safî û xalisî letîf o, sere de Hezretî Buxariyê ke panc sey hezar hedîsî
